There is a place.. A place in Hell reserved for me and my friends.. And if ever I wanted to cry, then I will.. Because I can..
| 30.3.07 |
| Πάθος.. |
 'Κορίτσι Στο Δάσος Φθινόπωρο'
'..Και μοναδικός μου στόχος στη ζωή είναι να ζωγραφίζω και να σχεδιάζω, όσο περισσότερο και όσο καλύτερα μπορώ. Έπειτα, στο τέλος της ζωής μου, ελπίζω να φύγω κοιτάζοντας πίσω μου με αγάπη και τύψεις γεμάτες στοργή, σκεπτόμενος " Ω, τι θα μπορούσα να είχα ζωγραφίσει ακόμη!"..'
(30 Μαρτίου 1853, γενέθλιο Βίνσεντ Βαν Γκογκ) |
posted by weirdo @ 9:45 π.μ.   |
|
|
|
| 26.3.07 |
| Dismantle me.. |
 Λες και πλανάται κάτι στην ατμόσφαιρα που έχει δηλητηριάσει το οξυγόνο. Καρμπόν μηχανικές κι ανέκφραστες φάτσες γύρω σου. (Κι η δική σου συχνά. 'Όμοιος - ομοίω..') Τέλειες πορσελάνινες μάσκες, που νομίζεις ότι αν κάνουν τον παραμικρό μορφασμό, θα ραγίσουν και θα σπάσουν. Πόσο ‘απρεπές’ είναι τελικά το να μπορείς να φανερώνεις αυτό που στ’ αλήθεια είσαι.. «- Έτσι μας μάθανε», θα μου πεις και θα ’χεις δίκιο. Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες. Τόλμησε να δείξεις αδυναμίες κι ελαττώματα, κάνε το λάθος να ξεράσεις μερικά ‘θέλω’ and you’re screwed.. Φόρεσε χωρίς φόβο (και σίγουρα καθόλου πάθος) το αποδεκτό προσωπείο του 'ισχυρού' και 'αδιάφορου' και βγάζε το, αν γουστάρεις, όταν κλείνεσαι στο μοναχικό σου καβούκι (.. μόνο τότε όμως, ε;;). Μερικές φορές το προσωπείο μοιάζει να μην μπορεί να ξεκολλήσει από πάνω σου. Λες και είναι ραμμένο στη σάρκα σου με χοντρή κλωστή. Λες και γεννήθηκες ελαττωματικός και είναι αυτονόητο πως μόνο μια ‘πλαστική χειρουργική επέμβαση’ μπορεί να καλύψει το έκτρωμα που αναπνέει από πίσω. Παύεις να γελάς, να κλαις, να θυμώνεις, να ουρλιάζεις. Ίσως να φταίει κι αυτός ο αδυσώπητος χρόνος που βιάζεται τόσο. Αλλά, είναι που η έλλειψη των 'ειδών πολυτελείας' συχνά οδηγεί σε (κατ)αναγκαστική λήθη.. (Πόσο κοστίζει άραγε ένα χαμόγελο........;) |
| posted by weirdo @ 11:22 π.μ. |
|
|
|
| 19.3.07 |
| Breathe.. |
Τίποτε δεν μπορεί να την παραμορφώσει. Ποτέ.. Νομίζω ότι το ήξερα από πάντα. Όταν ακόμη εκείνη ύφαινε τον ιστό της γύρω από τον κόσμο μου, ένιωθα κιόλας πως θα βρεθώ τόσο άρρηκτα δεμένη μαζί της, που καμία δύναμη να μην μπορεί να με σύρει έξω από τα σύνορά της.. Παρακολουθούσα το νήμα της να με τυλίγει τόσο σφιχτά, ώσπου κάποτε έπαψε να ξεχωρίζει απ΄ το δέρμα μου, έγινε ένα μαζί του.. Πρέπει να εισχώρησε βαθιά στις φλέβες μου σχεδόν αμέσως, γιατί πάει καιρός τώρα, που, όταν ματώνω, έχω την ψευδαίσθηση ότι οι κηλίδες που στάζει στο μυαλό μου αλλάζουν συνέχεια χρώματα. Ίδια μ'εκείνα τα άτσαλα ζωγραφισμένα στην ψυχή μου.. Οι άμμετρες μελωδίες που έχουν κατασκευάσει αυτές τις ιδιότυπα εναρμονισμένες ιστορίες μέσα μου. Somewhere over the rainbow.. Way up high.. There's a land that I heard of.. Once in a lullaby.. Παραμύθια. Παλιά, καινούρια, δεν έχει σημασία.. Η λεπτή, σχεδόν αδιόρατη, γραμμή που με μετατοπίζει ακατάπαυστα από την πραγματικότητα στην φαντασία. Και το αντίστροφο.. Κάποιες φορές, προσπαθώ να φανταστώ τι ρυθμό θα είχαν οι αναπνοές μου, αν δεν γινόταν εκείνη ο αιώνιος δεσμώτης της αιχμαλωσίας μου. Αν έβλεπα μέσα από λιγότερο παρορμητικό και ονειροπαρμένο πρίσμα. Όχι, δεν θα την έσβηνα.. Κι ας με ματαιώνει και με απορρίπτει εκείνη μερικές φορές.. Το πιο λυτρωτικό μαρτύριο, ακόμη και τότε. Είναι που τα ξόρκια της με στοιχειώνουν. Για λίγο ή για πάντα.. Μόνο έτσι όμως μπορώ να βγάζω εκείνα τα σκονισμένα σανδάλια από το ντουλάπι και να πετάω.. Ελευθερία χωρίς όρια. Χωρίς όρους.. Περιπλανιέμαι στον πυρήνα της, ξανά και ξανά, κάθε φορά, και είναι κάτι τέτοιες μοναδικές στιγμές που, αλήθεια, αισθάνομαι σαν την Ντόροθυ, έστω και χωρίς τον Τενεκεδάνθρωπο, το Σκιάχτρο ή το Λιοντάρι δίπλα μου.. Ετικέτες Η μουσική μου |
| posted by weirdo @ 11:20 π.μ. |
|
|
|
| 15.3.07 |
| Ο ερημίτης |
 Σηκώθηκε από το παλιό τριμμένο στρώμα, τρεκλίζοντας σχεδόν. Άναψε μόνο ένα κερί. Τις τελευταίες νύχτες προτιμούσε να κάθεται στο σκοτάδι, να βυθίζεται στις σκέψεις του και να κολυμπάει μέσα τους. Χαιρόταν στ'αλήθεια που μπορούσε να ακούει τόσο καθαρά τον ήχο πάνω στο τζάμι. Σιγοέβρεχε. Πήγε στο μπάνιο κι άνοιξε τη βρύση. Αστείο, όμως εκείνο το παλιό σαπούνι γλυκερίνης του έφερε συνειρμικά στο μυαλό εικόνες από το στρατό. Θυμήθηκε τα υγρά κρύα βράδια στη σκοπιά, όταν παγωμένος στεκόταν σε στάση ημιανάτασης και κοιτούσε συνεχώς το ρολόι, αγωνιώντας για την ώρα που θα μπορέσει επιτέλους να ξεκουράσει το ταλαιπωρημένο του σώμα. Κάθε λεπτό που περνούσε τότε, ήταν κι ένα μικρό βήμα πιο κοντά στην ελευθερία του. Δεν σκεφτόταν το ίδιο εκείνη την εποχή, αλλά τώρα τη νοσταλγούσε πραγματικά. Άλλη ζωή.. Τυλίχθηκε στην ξεφτισμένη κουβέρτα και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. Στρίβοντας καπνό στο τελευταίο τσαλακωμένο χαρτάκι, σήκωσε το κεφάλι στην φαγωμένη από τους τερμίτες ξύλινη οροφή. Παρατήρησε πόσο παλιά ήταν όλα σ’αυτό το σπίτι. Όπως αισθανόταν κι ο ίδιος. Του άρεσε όμως.. Η απομόνωση, η ησυχία, τα σκορπισμένα βιβλία γύρω του. Άναψε ακόμη ένα κερί δίπλα του και άνοιξε το ‘Σχέσεις Στοργής’ στη σελίδα που το είχε αφήσει. Όταν επέστρεφε στον πολιτισμό, θα ήθελε να δει για δεύτερη φορά το ‘ Προπατορικό Αμάρτημα’. Είχε καιρό όμως μέχρι τότε. Θα απολάμβανε τη μοναξιά του όσο περισσότερο μπορούσε.. ________________________________________________ Ευχαριστώ τον padrazo που με δυσκόλεψε (ειδικά με το 'προπατορικός' - το εκτιμώ -:p) και στέλνω τους neropistolero, under control, tradescadia, deuced, bliss και maika στο φυλάκιο να περάσουν μερικές ευχάριστες & παραγωγικές ώρες σκοπιάς (κινητά - mp3 κατάσχονται εκ των προτέρων) συντροφιά με τις λέξεις υδράργυρος, νοθεία, εξανεμίζω, παράκαμψη, συρματόπλεγμα (έτσι, για να μην κάθεστε :p) |
| posted by weirdo @ 11:44 π.μ. |
|
|
|
| 11.3.07 |
| Benighted.. |
 Είχαν δώσει ραντεβού στο παλιό λιμάνι του νησιού, όπως την πρώτη φορά. Σε όλο το ταξίδι με το καράβι, προσπαθούσε να θυμηθεί πόσος καιρός είχε περάσει από την τελευταία φορά που τον είχε δει στο φως της ημέρας. Τα χαρακτηριστικά του. 'Είναι όμορφος', θα σου έλεγε αν την ρωτούσες, κι ας μην είχε ιδέα πώς θα τον περιέγραφε με σχετική έστω ακρίβεια τη συγκεκριμένη στιγμή. Καμία λεπτομέρεια, αλλά και τίποτε άλλο δεν μπορούσε να έχει την παραμικρή σημασία, τουλάχιστον όχι για τις επόμενες ώρες. Είχε φτάσει πρώτη. Εκείνος θα έφτανε λίγες ώρες αργότερα με το επόμενο καράβι. Ανυπομονούσε να τον δει, ίσως περισσότερο κι από την εφηβική αγωνία που ένιωθε πριν από κάθε πολύτιμο βράδυ που περνούσε μαζί του. Ήταν από τις λίγες φορές που θα τον έβλεπε πραγματικά διαφορετικά. Το άγγιγμά του τις νύχτες ήταν ό,τι πιο όμορφα αληθινό είχε νιώσει εδώ και καιρό και ίσως η χειραψία ή το φιλί στο μάγουλο σε λίγο να της προκαλούσαν το ίδιο ευχάριστο ρίγος. Τον είδε από μακριά να αποβιβάζεται και στο μυαλό της σχηματίστηκαν στιγμιαία δεκάδες παράδοξα ιδανικές εικόνες. Ήθελε να τον αρπάξει και να τον φιλήσει δυνατά, να μην του αφήσει σταγόνα ανάσας. Αντάλλαξαν ένα πεταχτό φιλί κι εκείνος την έπιασε από τη μέση. Άρχισαν να περιφέρονται στα σοκάκια του νησιού, χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση ή προορισμό. Δεν ήταν τίποτε προσχεδιασμένο, έτσι κι αλλιώς. Μόνον αυτός ο παράξενος τόπος συνάντησης.
Ο ήλιος έκαιγε τόσο, που της ήταν αδύνατον να σηκώσει το κεφάλι και να τον κοιτάξει στα μάτια. Ίσως και να δίσταζε, από φόβο μήπως αυτά τελικά την τυφλώσουν. Την θάμπωναν ήδη τις νύχτες που τα έβλεπε καθαρά.. Περιπλανήθηκαν για ώρες σε στέκια διάφορα, παλιά. Κάθονταν πάντα αντικριστά, όπου κι αν βρίσκονταν. Κοιτάζονταν και μιλούσαν, και, πού και πού εκείνη ξεσπούσε σε δυνατό νευρικό γέλιο που την έκανε να αισθάνεται άβολα για λίγο, όμως μπορούσε να αφήνεται όλο και πιο πολύ, αφού στο τέλος κατάφερνε να παρασύρει κι εκείνον. Εξακολουθούσε να κάθεται απέναντι, κι όμως, τόσο ασφυκτικά κοντά του, κι ίσως αυτό το ανεπιτήδευτα στημένο τους παιχνίδι να μεγάλωνε τόσο την εξάρτησή της. Να νυχτώσει και να βρεθεί πάλι μόνη μαζί του. Μικρά αγγίγματα και βιαστικά φιλιά στο λαιμό. Δεν ήταν που υπήρχε κόσμος τριγύρω. Ήταν που το παρόν τους ξεχείλιζε τώρα από άλλες απτές εικόνες κι έκανε εκείνες τις κρυφές επιθυμίες, βασανιστικά γοητευτικές, ακριβώς γιατί δεν θα πραγματώνονταν εκείνη την ώρα.
Οι δείκτες των ρολογιών κινήθηκαν ανεπαίσθητα γρήγορα, που, αν δεν ερχόταν το γκαρσόνι να τους ζητήσει να πληρώσουν, θα δυσκολεύονταν να πιστέψουν πως ο ήλιος είχε σβήσει πια για τα καλά. Σηκώθηκαν να φύγουν. Μερικές ακόμη στιγμές περιπλάνησης σ’ εκείνα τα σκοτεινά δρομάκια, πριν πάρουν το τελευταίο καράβι της επιστροφής. Πιασμένοι χέρι-χέρι, περπατούσαν χαμογελώντας ανέμελα, κι εκείνη ήθελε τώρα να τον κοιτάξει στα μάτια και να μείνει καρφωμένη μέσα τους. Η θερμοκρασία είχε πέσει αισθητά και τα μπλεγμένα τους χέρια είχαν παγώσει. Έστριψαν στο τελευταίο απόμερο στενό πριν το λιμάνι κι εκείνος σταμάτησε ξαφνικά, την τράβηξε δυνατά πάνω του και τα χείλη τους κόλλησαν σε μια απίθανα σκοτεινή στιγμή που έμοιαζε ότι θα διαρκούσε για πάντα. Σχεδόν ίσως όσο θα μπορούσε να διαρκέσει και η μοναδικά υπέροχη κρυμμένη τους νύχτα..
Come into this night Here we'll be gone
So far away
From our weak and crumbling lives
Come into this night
When days are done
Lost and astray
In what's vanished from your eyes..
(‘Benighted’/OPETH)
Ετικέτες Dreams of Neverland |
| posted by weirdo @ 12:08 π.μ. |
|
|
|
| 5.3.07 |
| Ο ακροβάτης.. |
 Ίδιες κινήσεις. Η ίδια σκηνή, σε επανάληψη. Βάδιζε μέχρι το χείλος του γκρεμού, κοιτούσε το χάος που απλωνόταν κάτω απ’ τα πόδια του, ζαλιζόταν και υποχωρούσε. Ο κίνδυνος που καθρεφτιζόταν στα μάτια του επιδεικτικά θρασύς, έκανε το φόβο του μη αναστρέψιμο. Πάλευε απεγνωσμένα να βρει άλλη λύση, μία παράπλευρη ίσως οδό. Ξεγελούσε μόνο τον εαυτό του, παρέτεινε το αναπόφευκτο. Μόνη εναλλακτική, να επιστρέψει πίσω. Άστοχη.. Του είχε πάρει αρκετό χρόνο να φτάσει ως εδώ, αν γύριζε, θα ήταν σαν να ματαίωνε όλη του την προσπάθεια. Το ταξίδι του.. Αυτό το λεπτό τεντωμένο σχοινί, η μόνη του διέξοδος. Ή το τέλος του. Πώς θα ισορροπούσε πάνω του για να περάσει απέναντι; Το σώμα του δεν ήταν ποτέ σταθερό στ'αλήθεια. Άλλωστε τα ύψη του προκαλούσαν ίλιγγο από παιδί.. Δεν μίλησε ποτέ σε κανέναν γι’ αυτό. Ούτε για τις υπόλοιπες φοβίες του. Όλοι θεωρούσαν πως διαθέτει απίστευτη δύναμη. A real fighter.. Το είχε πιστέψει ακόμη κι ο ίδιος. Και τώρα που βρέθηκε εντελώς μόνος, άνοιξε εκείνο το μικρό κουτάκι που είχε ξεχάσει μέσα του κλειδωμένο από καιρό. Αντιμέτωπος ξαφνικά με κομμάτια που νόμιζε ότι δεν θα ενώσει ποτέ. Εκείνος κι οι φόβοι του.. Η τελευταία του, ίσως, ευκαιρία να αποδείξει ότι δεν είναι δειλός. Το χρωστούσε μόνο σε έναν. Πήρε μια βαθιά ανάσα και, χωρίς να ρίξει τη παραμικρή ματιά πίσω του, πάτησε πάνω στο σκοινί.. Ετικέτες Το κουτί της Πανδώρας |
| posted by weirdo @ 9:32 μ.μ. |
|
|
|
Sweet and tender hooligan | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.
Learn how to Make Money Online at GeckoandFly
First Aid and Health Information at Medical Health
|
