Sweet and tender hooligan: Ο ερημίτης

Σηκώθηκε από το παλιό τριμμένο στρώμα, τρεκλίζοντας σχεδόν. Άναψε μόνο ένα κερί. Τις τελευταίες νύχτες προτιμούσε να κάθεται στο σκοτάδι, να βυθίζεται στις σκέψεις του και να κολυμπάει μέσα τους. Χαιρόταν στ'αλήθεια που μπορούσε να ακούει τόσο καθαρά τον ήχο πάνω στο τζάμι. Σιγοέβρεχε. Πήγε στο μπάνιο κι άνοιξε τη βρύση. Αστείο, όμως εκείνο το παλιό σαπούνι γλυκερίνης του έφερε συνειρμικά στο μυαλό εικόνες από το στρατό. Θυμήθηκε τα υγρά κρύα βράδια στη σκοπιά, όταν παγωμένος στεκόταν σε στάση ημιανάτασης και κοιτούσε συνεχώς το ρολόι, αγωνιώντας για την ώρα που θα μπορέσει επιτέλους να ξεκουράσει το ταλαιπωρημένο του σώμα. Κάθε λεπτό που περνούσε τότε, ήταν κι ένα μικρό βήμα πιο κοντά στην ελευθερία του. Δεν σκεφτόταν το ίδιο εκείνη την εποχή, αλλά τώρα τη νοσταλγούσε πραγματικά. Άλλη ζωή.. Τυλίχθηκε στην ξεφτισμένη κουβέρτα και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. Στρίβοντας καπνό στο τελευταίο τσαλακωμένο χαρτάκι, σήκωσε το κεφάλι στην φαγωμένη από τους τερμίτες ξύλινη οροφή. Παρατήρησε πόσο παλιά ήταν όλα σ’αυτό το σπίτι. Όπως αισθανόταν κι ο ίδιος. Του άρεσε όμως.. Η απομόνωση, η ησυχία, τα σκορπισμένα βιβλία γύρω του. Άναψε ακόμη ένα κερί δίπλα του και άνοιξε το ‘Σχέσεις Στοργής’ στη σελίδα που το είχε αφήσει. Όταν επέστρεφε στον πολιτισμό, θα ήθελε να δει για δεύτερη φορά το ‘Προπατορικό Αμάρτημα’. Είχε καιρό όμως μέχρι τότε. Θα απολάμβανε τη μοναξιά του όσο περισσότερο μπορούσε..