Sweet and tender hooligan: Breathe..

Τίποτε δεν μπορεί να την παραμορφώσει. Ποτέ.. Νομίζω ότι το ήξερα από πάντα. Όταν ακόμη εκείνη ύφαινε τον ιστό της γύρω από τον κόσμο μου, ένιωθα κιόλας πως θα βρεθώ τόσο άρρηκτα δεμένη μαζί της, που καμία δύναμη να μην μπορεί να με σύρει έξω από τα σύνορά της.. Παρακολουθούσα το νήμα της να με τυλίγει τόσο σφιχτά, ώσπου κάποτε έπαψε να ξεχωρίζει απ΄ το δέρμα μου, έγινε ένα μαζί του.. Πρέπει να εισχώρησε βαθιά στις φλέβες μου σχεδόν αμέσως, γιατί πάει καιρός τώρα, που, όταν ματώνω, έχω την ψευδαίσθηση ότι οι κηλίδες που στάζει στο μυαλό μου αλλάζουν συνέχεια χρώματα. Ίδια μ'εκείνα τα άτσαλα ζωγραφισμένα στην ψυχή μου.. Οι άμμετρες μελωδίες που έχουν κατασκευάσει αυτές τις ιδιότυπα εναρμονισμένες ιστορίες μέσα μου. Somewhere over the rainbow.. Way up high.. There's a land that I heard of.. Once in a lullaby.. Παραμύθια. Παλιά, καινούρια, δεν έχει σημασία.. Η λεπτή, σχεδόν αδιόρατη, γραμμή που με μετατοπίζει ακατάπαυστα από την πραγματικότητα στην φαντασία. Και το αντίστροφο.. Κάποιες φορές, προσπαθώ να φανταστώ τι ρυθμό θα είχαν οι αναπνοές μου, αν δεν γινόταν εκείνη ο αιώνιος δεσμώτης της αιχμαλωσίας μου. Αν έβλεπα μέσα από λιγότερο παρορμητικό και ονειροπαρμένο πρίσμα. Όχι, δεν θα την έσβηνα.. Κι ας με ματαιώνει και με απορρίπτει εκείνη μερικές φορές.. Το πιο λυτρωτικό μαρτύριο, ακόμη και τότε. Είναι που τα ξόρκια της με στοιχειώνουν. Για λίγο ή για πάντα.. Μόνο έτσι όμως μπορώ να βγάζω εκείνα τα σκονισμένα σανδάλια από το ντουλάπι και να πετάω.. Ελευθερία χωρίς όρια. Χωρίς όρους.. Περιπλανιέμαι στον πυρήνα της, ξανά και ξανά, κάθε φορά, και είναι κάτι τέτοιες μοναδικές στιγμές που, αλήθεια, αισθάνομαι σαν την Ντόροθυ, έστω και χωρίς τον Τενεκεδάνθρωπο, το Σκιάχτρο ή το Λιοντάρι δίπλα μου..