Sweet and tender hooligan

Οι μαχες, κερδίζονται και χανοντια, με το ιδιο πνευμα.. εγραψε ενας σοφος Κινεζος, τον οποιο δεν θυμαμαι τωρα, καθοτι το Αλτσχαιμερ κανει φαινεται διακοπες, στην κεφαλα μου.Τωρα τι να σου πω, για τον πονο; Υποθετω, πως υπο φυσιολογικες συνθηκες, ολα τα ανθρωπινα οντα, και οχι μονο, ελκοντια απο καταστασεις που τους προκαλουν ευχαριστηση, και απομακρυνονται απο αυτες που τους πονανε.. ναι; ΟΧΙ!!! Γιατι συνεχιζουμε μαζοχιστικα να πειμενουμε με καταστασεις/ανθρωπους που μας πονανε; Βαζω μια αυστηρη προϋποθεση, οσο γελοια κι αν εινια, αν την εξετασεις προσεκτικα: ο πονος να ειναι μονο ψυχικος.Συναισθηματικος.ΔΕΝ ΕΝΝΟΩ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΝΟΥΜΕ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΙ ΜΕ ΚΑΤΙ/ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ! Απλως, ξερεις πολυ καλα νομιζω, οτι οι... καταστασεις στις οποιες ςμπλεκονται οι ανθρωποι, ειναι περιπλοκες και οχι σαφως κατηγοριοποιημενες, ως "καλες" ή "κακες". Βεβαια, το καλυτερο ολων, για μενα, ειναι, τους μωλωπες, αν τους προκαλουμε εμεις στον εαυτο μας, οταν και οπως γουσταρουμε, παρα τριτοι.(μαλακιας το σχολιο, σοφια προσχωμεν!)Μουτςςςς.

The whole point is the battle itself. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Ακόμη και η ήττα, καμιά φορά, σου προκαλεί μια μαζοχιστική ηδονή. Αν προσπάθησες για κάτι. Αν όχι, αδίκως περίμενες τη λύση ουρανοκατέβατα ή να τη βρει κάποιος άλλος για σένα.

Όπως και να'χει, οι μώλωπες σε κάνουν πιο ανθεκτικό σε επόμενα χτυπήματα. Αποκτάς αντισώματα.
Μουτς back

Το μεγαλείο της μάχης είναι η ανακάλυψη του πόσο παραπάνω μπορείς να προσπαθήσεις κάθε φορά για να πετύχεις το στόχο σου... όποιος κι αν είναι αυτός. Η άλλη μεγάλη ικανοποίηση είναι ότι έχεις στόχους "υψηλότερους" κάθε φορά. Και στο τέλος η μεγαλύτερη όλων ευτυχία είναι η ανάπαυση μπροστά στο ηλιοβασίλεμα μετά τη μάχη και η γλυκιά προσμονή της επόμενης μέρας!
Ήττες δεν θέλουμε... Ελιγμούς και υποχωρήσεις ναι!

sigmund,
εύχομαι όλα αυτά, που πιστεύω πως πραγματικά εφαρμόζεις ο ίδιος στην πράξη, να σου φέρνουν μόνο νίκες :)...

η ζωή ποτέ δεν πάει πίσω.. μόνο οι σκέψεις επιστρέφουν σε εμάς...και εμείς σαν δεντρό, χρόνο με τον χρόνο ποιο πολύ θα σκληρύνουμε...

εάν πάντως δεις έναν τοίχο..μην δειλιάσεις ... πάρε δύναμη, πάρε την κατάλληλη κίνηση που νομίζεις είναι η καλύτερη και πέσε πάνω του με τα μούτρα... έτσι τουλάχιστον καταλαβαίνεις την κα'υλα της ζωής....

...έχω καταρρίψει πολλούς τοίχους, bluElephant, δεν θα σταματήσω τώρα. Ειδικά τώρα..

Νομίζω πως τις εμπειρίες τις βλέπουμε και τις ονομάζουμε ανάλογα με την ταυτότητα που επιλέγουμε για τον εαυτό μας.
Αν θες να είσαι πολεμιστής, βλέπεις μάχες.
Αν θες να είσαι ταξιδιώτης,
βλέπεις λιμάνια και σταθμούς.
Αν θες να είσαι θύμα,
βλέπεις θύτες.
Αν θες να είσαι θεός,
τα βλέπεις όλα από ψηλά (που λέει κ το τραγούδι).

Και στην ουσία, ό,τι κι αν επιλέξεις, είναι ένα είδος επανάληψης. Εκτός αν κάθε φορά ξεπερνάς τον εαυτό σου.
Λέμε τώρα... :-)

W μου

πολύ αληθινό αυτό που γράφεις
ναι αντέχουμε να επαναλαμβανόμαστε, κι όμως μέσα σ αυτό που όλο επαναλαμβάνουμε κρύβεται ένα βασικό κομμάτι του εαυτού μας...
ναι
είναι πολύ ωραίο να κάθεσαι ήσυχα μετά από την ένταση
αν έχεις νικήσει -> με μια χαρά και μια ανοχή για όσους έλαβαν μέρος
αν έχεις χάσει -> με μια μαζοχιστική ηδονή ότι έχασες αλλά παρ' όλ' αυτά ζης ακόμη έτοιμος για νέες φάσεις. σημασία έχει ότι ζης κι έχεις ακόμη δυνατότητα ν' αναπνέεις και να μυρίζεις...

και
μονο
τον τιτλο να εγραφες
εμενα θα μου αρκουσε
_____________________________

always on my mind
xxx

pape,
..μα ακριβώς οι εμπειρίες μας είναι που καθορίζουν την ταυτότητά μας!
Ενεργητικά, επιδοκιμαστικά, καθόλου μοιρολατρικά.
Πάντως, δεν είναι τρελά δύσκολο να γίνεις ο 'σούπερ-ήρωας' του εαυτού σου ;)..

marko μου,
..είναι πρόκληση το να ανακαλύπτεις ότι έχεις αποθέματα. Να ανεβάζεις ψηλότερα τον πήχυ στα όριά που..
..αναπνέεις
..μυρίζεις
..Ζεις..
;)

tati-girl,
sometimes i luv pain
like you do..
..αλλά τελικά
hell on wheels is no big deal..

miss u

SRV
Ολα είναι συγκυρίες πιστεύω που ανακαλύπτουμε τα αντανακλαστικά μας.Κάποιες φορές μπορεί να μας ξαφνιάζει θετικά το μέσα μας,κάποιες αρνητικά ίσως...Πράγματα που θεωρητικά μας τρομάζουν, όταν τύχουν στο δρόμο μας βλέπουμε ότι είμαστε ατρόμητοι.
-SRV-....

SRV μου,
ακριβώς αυτό.
Όσο βάζεις τα αντανακλαστικά σου στην αρένα, ο θεωρητικός φόβος παύει να σε αδρανοποιεί. Το αντίθετο, γίνεται δημιουργικός. Τουλάχιστον για όσο κρίνεις πως τον έχεις ανάγκη, ως φυσική άμυνα..

Το να μας καθορίζουν οι εμπειρίες μας, συμβαίνει μέχρι κάποια ηλικία.
Σιγά σιγά όμως, αρχίζουμε εμείς να τις "επιλέγουμε". Ίσως όχι εντελώς συνειδητά βέβαια.
Είναι αν θες θέμα οπτικής γωνίας. Γιατί το ίδιο πράγμα μπορείς να το δεις και να το βιώσεις με πολλαπλούς τρόπους. Ο τρόπος που "βλέπει" ο καθένας, καθορίζεται από το ποιος είναι και εντέλει καθορίζει και το "βίωμα".
Σ'αυτό οφείλεται και η συνεχής επανάληψη των μοτίβων της ζωής μας, είτε αυτά είναι αρνητικά, είτε θετικά.

Και για να αλλάξει αυτό, πρέπει ν'αλλάξει ένα κομμάτι του πυρήνα μας, διαδικασία υπερβατική που ναι, μας κάνει σούπερ ήρωες του εαυτού μας.. :-)

paperάκι,
νομίζω ότι λέμε το ίδιο πράγμα με διαφορετικές λέξεις ;)..
'Επιλέγουμε'- 'μας επιλέγουν', 'καθορίζουμε'-'μας καθορίζουν'. Ο παρονομαστής είναι ο ίδιος: ο εαυτός μας.. :)

Πάντως, η διακοπή μιας επανάληψης και η υπέρβαση, δεν είναι παρά μια αλλαγή που απλά μερικές φορές δεν νιώθουμε έτοιμοι να ακολουθήσουμε. Ήθελα να στο γράψω και στο 'Χμμ' αυτό.. Νομίζω ανήκει στην ιαπωνική φρασεολογία: δεν λένε 'Κάνεις λάθος', αλλά ' Το κάνεις με διαφορετικό τρόπο'..
:)

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

Φαντάστικα το τέλος της διαδρομής που δεν έζησα μέσα σε λουτρά τρόμου, απόγνωσης,ματωμένων λέξεων και καρμικού σπάμινκ έχοντας στην πλάτη τον σάκο με τις πιο ανεξίτηλες υποσχέσεις που έδωσα στα "θέλω" του εαυτού μου...
Ξαφνικά, το "σκουλικόσκυλό" μου έγινε αφορμή να ξεκινήσω απ΄την αρχή το πραγματικό ταξίδι στο απειροελάχιστο του "είμαστε", μαζί με τον τρυφερό απολογισμό που κάνει τους πολεμιστές να πεθαίνουν σε μάχες, που δεν έδωσαν ποτέ ...
Συμπέρασμα:
Το "ανέφικτο" θα καραδοκεί πάντα ανάμεσα στις ανάγκες και το ποιητικό DNA του τυχοδιώκτη...
Η ομορφιά θα θρέφει το πνεύμα και το πνεύμα. το μικρό παιδί που κρύβεται σε φανταστικές γιγάντιες στοργικές αγκαλιές...
Το σκουλικόσκυλο μου κι εγώ, ξέρουμε και απολαμβάνουμε πια,

SRV
ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ.- Αν δεν ξέρεις που πηγαίνεις, κατά πάσα πιθανότητα θα φθάσεις κάπου αλλού.
R.Hull
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ,τερματικός σταθμός είναι το ζητούμενο.Αν φθάσεις η διαδρομή πέτυχε,αλλιώς η προσπάθεια συνεχίζεται.Σημασία έχει να μη φτάσουμε αλλού,αλλά να πετύχουμε τον στόχο της διαδρομής.

http://mariatweety.blogspot.com

ENA A3IOLOGO BLOG ENOS KORITSIOU

PETROS

PS: H MOUSIKH, TO TRAGOUDAKI POU EXEIS VALEI NA PAIZEI SO BLOGKAKI SOU EINAI NOSTALGIKH, KAI GALHNIA GIA EMENA. SHMAINEI POLLA GIA EMENA
SIWPW KAI MENW XAZEUONTAS STO YPEROXO BLOGOSPITO SOU NA ANAPOLW SKHNES APO TO PAREL8ON, PARON KAI ISWS GIA TO MELLON......

KALH SYNEXEIA

fetus,
το 'ανέφικτο' μπορεί να γίνει 'εφικτό' στην αγκαλιά μιας όμορφης ψυχής. Η εικόνα, ίσως και το πνεύμα το ίδιο, όσο όμορφα κι αν είναι, δεν μπορούν να το συναγωνισθούν αυτό.. Τουλάχιστον όχι -απαραίτητα- ως προς την αποδοχή και διάρκεια εννοιών δύσκολων, αλλά ουσιαστικών, όπως του 'εμείς'..

SRV,
ο τερματικός σταθμός δεν θα πρέπει να γίνεται ένα εμμονικό ζητούμενο. Ακόμη και οι ενδιάμεσες 'στάσεις' μπορούν να σου δώσουν, καθόλου παραπλανητικά, την αίσθηση πως 'έφτασες'..

petro,
σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και χαίρομαι που ένιωσες ζεστασιά.. Εδώ..
Καλύτερες συνέχειες και σε σένα..

ο τερματικός σταθμός δεν θα πρέπει να γίνεται ένα εμμονικό ζητούμενο. Ακόμη και οι ενδιάμεσες 'στάσεις' μπορούν να σου δώσουν, καθόλου παραπλανητικά, την αίσθηση πως 'έφτασες'..

Το πιστεύεις αλήθεια αυτό?
Οι ενδιάμεσες 'στάσεις' μπορούν να σου δώσουν, ΜΟΝΟ παραπλανητικά, την αίσθηση πως 'έφτασες'..
Άποψή μου...

Eliasgr

P.S.
Όμορφη πλατούλα..!! :)

Master ΜΟΥ
Ο προορισμός έχει νόημα για μένα μόνο αν είναι ίδιος με τον δικό σου..

P.s. σ΄ευχαριστώ ;)..