There is a place.. A place in Hell reserved for me and my friends.. And if ever I wanted to cry, then I will.. Because I can..
| 30.4.07 |
| Pleasant street.. |
 Δεν θυμάμαι αν στο έχω ξαναπεί αυτό.. Μερικές φορές μ’ αρέσει να στήνω τον εαυτό μου στον τοίχο και να τον ανακρίνω.. Στην αρχή τον περιεργάζομαι καχύποπτα, για λίγο μόνο, μέχρι να σπάσει ο πάγος, ώσπου παίρνω θάρρος και αρχίζω να τον κατσαδιάζω. Αλύπητα.. Ξέρεις, συνέχεια στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγω. Μεγάλωσα και μοιάζει να μην έχω μάθει τίποτα, λες και οι δρόμοι που ακολουθώ με γυρνάνε πάντα πίσω στην αφετηρία, στο μηδέν.. Κι ο χρόνος, κουρασμένος συνταξιδιώτης, ίσως δεν βρει ξανά το κουράγιο να κάτσει να μου τα μάθει απ’ την αρχή.. Φταίει ίσως αυτή η κακή συνήθεια, να σκέφτομαι συνέχεια. Κι ανάθεμα αν καταφέρνω ποτέ να βγάλω άκρη.. Ερασιτέχνης σε όλα.. Παραμένω..
Ξέρεις, βρέθηκα να περιπλανιέμαι πάλι σ’ ένα από κείνα τα μονοπάτια. Για ώρες.. Κάποια στιγμή, μούσκεμα στον ιδρώτα, έκανα μια στάση για να ξεκουραστώ.. Βγήκα πάλι απ’ το σώμα μου κι άρχισα να αιωρούμαι.. Δεν πρόλαβα να πάρω ανάσα και είδα πως τα πόδια μου ήταν τελείως γυμνά.. Θυμήθηκα πως είχα ξεχάσει τα σανδάλια στο ντουλάπι.. Συνέχισα να ανεβαίνω, όλο και πιο ψηλά, και κατά παράξενο τρόπο, δεν ένιωσα να φοβάμαι καθόλου.. Τα σχήματα φαίνονται καλύτερα από ψηλά.. 'Ερωτηματικό'.. Αυτό το σχήμα είχε το μονοπάτι.. Με υπνώτισε και πριν συνέλθω για να ξεκινήσω την αναζήτηση μιας απάντησης, έχασα την ισορροπία μου κι έπεσα.. Γι’ αυτό, μην απορείς αν καμιά φορά με βλέπεις θλιμμένη.. Είναι από τις μελανιές στα γόνατα, που όταν τις αγγίζω, πονάνε. Να σου πω και το πιο αστείο..; Καμία πτώση μέχρι τώρα δεν έχει αποβεί μοιραία.. Λες και μια αόρατη παρουσία εκεί έξω με προσέχει.. Μου απλώνει το χέρι και με σηκώνει.. Δεν τη βλέπω.. Ξέρω όμως ότι υπάρχει.. Σαν φύλακας-άγγελος.. Και χαμογελάω.. :)
__________________________ (αγαπημένο 'Pleasant Street'/ Tim Buckley)
|
posted by weirdo @ 2:19 μ.μ.   |
|
|
|
| 26.4.07 |
| Rescue.. |
 Τραγουδάμε για τη νίκη που δε γιορτάσαμε.Για την ήττα που δεν υπογράψαμε. Για τους φίλους που μας έδωσαν. Τραγουδάμε για μας. Για το βίτσιο μας. Για το φάλτσο μας. Αυτό εννοούν, όταν ακούτε να λένε, "τους έμεινε μόνο η ροκιά".. ______________________________________ (από το "Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή" της Αλκυόνης Παπαδάκη) |
| posted by weirdo @ 1:43 μ.μ. |
|
|
|
| 23.4.07 |
| Sand.. |
 Μέχρι που συμφώνησε κι ο 'αντίπαλος'. Να κάνετε ανακωχή, έστω προσωρινή.. Χαλάρωσε για λίγο και σταμάτα ν’ αναρωτιέσαι γιατί το βήμα σου είναι δυσκίνητο.. ‘- Ναι, αυτό το κάψιμο στα πόδια δεν μπορεί να είναι ψευδαίσθηση..’ Πάλι ψέμματα λες.. Δεν καίγονται μόνο τα άκρα σου.. Μου φαίνεται πως έχεις θαφτεί μέσα ολόκληρη. Μην ψάχνεις το πότε, κοιμόσουνα.. Σ’ έχει περιβάλλει όπως εκείνη η καλοκαιρινή αλμύρα, τότε που καταδύθηκες για να βρεις αυτό που γυαλίζει.. Παράξενο, δεν είναι; Τη νιώθεις αδιόρατα να σε τυλίγει, λες και την τραβάς πάνω σου σαν μαγνήτης.. Ίσως και να σε τραβάει εκείνη.. Έχει φτάσει στο στόμα σου και το ’χει φιμώσει. Γι’ αυτό δεν μπορείς να βγάλεις άχνα.. Και τώρα η στάθμη της ανεβαίνει, σου φράζει τις αναπνευστικές οδούς.. Μαγικά.. Αλήθεια, πώς ανέπνεες μέχρι τώρα..; _______________________________________________ ("At night when stars light up the sky Oh, sir I dream my fire is high Oh, taste these lips sir if you can Wandering man, I call thee sand..") Το αγαπημένο 'Sand' της Nancy Sinatra (/Lee Hazelwood) και με την υπέροχη φωνή της Holly Golightly..) |
| posted by weirdo @ 9:51 μ.μ. |
|
|
|
| 17.4.07 |
| Rapid Eye Movement.. |
 Κάνεις κύκλους γύρω από την εστία τους. Τους παρακάμπτεις, αλλά δεν τους προσπερνάς. Καραδοκούν σε κάθε επόμενη γωνία. Μπροστά σου είναι. Αν δεν συναντηθείς με τους φόβους σου, δεν θα σ’ αφήσουν ήσυχο ποτέ..
|
| posted by weirdo @ 1:30 μ.μ. |
|
|
|
| 12.4.07 |
| Ιστορίες.. |
΄ Μερικά από τα κατώτερα ζώα έκαναν συνέδριο για να βρουν τελεσίδικη απάντηση στο απερίγραπτα σημαντικό ερώτημα "τι είναι ζωή;" "Η ζωή", τσίριξε ο ποιητής, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια και διπλώνοντας συγχρόνως τις μεμβράνες των φτερών του, "είναι.." Επειδή όμως ο κλάδος του είχε ήδη ακουστεί πάρα πολλές φορές επί του θέματος, οι υπόλοιποι τον αποθάρρυναν να συνεχίσει. "Η ζωή", είπε ο επιστήμονας, με φωνή πνιγμένη από τη σκόνη που σήκωνε καθώς έσκαβε, "είναι η αρμονική δράση ετερογενών πλην όμως σχετικών δυνάμεων, που τείνουν να λειτουργούν σύμφωνα με ορισμένους φυσικούς νόμους". "Α!" κραύγασε άναρθρα ο εραστής. "Είναι η υπέρτατη ευτυχία να σμίγεις με τον αγαπημένο σου". Και τυλίγοντας την ουρά του σ' ένα κλαδί, ταλαντεύτηκε προς τον ουρανό μ'εναν σπασμό. "Είναι η vita!" γρύλισε αποφθεγματικά ο λόγιος, σταματώντας για λίγο να μασά μια ρίζα. "Είναι ένα αγκάθι", ογκάνισε ο πολεμιστής. "Είναι απόλαυση να το αφαιρείς!" "Η ζωή, φίλοι μου", έκρωξε ο φιλόσοφος από την κουφάλα του δέντρου του, καθώς τα βλέφαρά του βάραιναν πάνω στα γατίσια μάτια του, "είναι μια αρρώστια. Όλοι εμείς είμαστε συμπτώματα". "Πουφ!", αναφώνησε ο γιατρός, ξετυλίγοντας και κροταλίζοντας την ουρά του. "Τότε πώς γίνεται όταν εξαλείφουμε τα συμπτώματα να φεύγει η αρρώστια;" "Και τι δεν θα 'δινα για να το μάθω αυτό", απάντησε ο φιλόσοφος ρεμβάζοντας. "Υποπτεύομαι όμως πως στις περισσότερες περιπτώσεις η φλεγμονή παραμένει, και γίνεται πιο έντονη".
Μπορείτε να βγάλετε το δικό σας ηθικό συμπέρασμα, ανάλογα με το είδος του ζώου στο οποίο ανήκετε. ___________________________________________________
(από τις 'Ιστορίες για αραχνιασμένα κρανία', του Ambrose Bierce - Εκδόσεις ΗΛΕΚΤΡΑ) |
| posted by weirdo @ 7:41 μ.μ. |
|
|
|
| 3.4.07 |
| Προμηθέας.. |
Πέταξε άτακτα μέσα στο σάκο όσα ρούχα βρήκε μπροστά του. Άφησε τα παράθυρα κλειστά, δεν τον ενδιέφερε ο καιρός έξω, θα ταξίδευε πάση θυσία. Η αλήθεια είναι πως τελευταία δεν υπήρχε κάτι να τον εξιτάρει ιδιαίτερα ή να τον νοιάζει απλά, αφού τα είχε γραμμένα όλα.
‘- Την πάτησα άσχημα..’, του είπε με σοβαρό ύφος εκείνο το βράδυ και ακόμα θυμόταν τις απεγνωσμένες της προσπάθειες να αποφύγει να τον κοιτάξει στα μάτια. Του είχε πετάξει μια αόριστη κουβέντα απ’το τηλέφωνο και παρόλο που ήταν αρκετά έξυπνος για να καταλάβει τη σημάδια της αποκόλλησης μήνες πριν, προτίμησε να το λουστεί από κοντά. Να του το πετάξει κατάμουτρα, να πονέσει, να τη μισήσει, να το χωνέψει. Τα ήξερε αυτά τα γαμημένα γυρίσματα της ζωής, τα έβλεπε να συμβαίνουν γύρω του σε συχνότητα ρουτίνας, όμως δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα έσκαγαν σαν νάρκη μπροστά του και θα του προκαλούσαν τέτοια ανεπανόρθωτη αναπηρία. Ήταν πάντα τόσο σίγουρος. Για τον εαυτό του, για εκείνη. Μάλλον αυτό ήταν το λάθος του.. Άνοιξε το ψυγείο κι έριξε βαριεστημένα ό,τι είχε απομείνει σε μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών. Σήκωσε το ακουστικό να σιγουρευτεί ότι δεν έδινε σήμα. Τα είχε τακτοποιήσει όλα ήδη από την τελευταία του μέρα στο γραφείο, δεκαπέντε ημέρες μετά τη δήλωση της παραίτησης. Είχε βάλει πείσμα να τα ξεπετάξει εκείνη τη μέρα, να μην αφήσει εκκρεμότητες. Την εξόφληση των λογαριασμών, τη διακοπή σύνδεσης του κινητού, όλα.
Ήταν τελικά η ‘μισή του ζωή’ που ένιωσε να ξεψυχά μέσα του ή μήπως το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι την έχασε από κάποιον άλλο; Ήταν αρκετά εγωιστής για να παραδεχτεί την ήττα του, αλλά είχε καταντήσει πια βίωμα η επαναλαμβανόμενη αίσθηση να ξεσκίζονται τα σωθικά του, στο τέλος κάθε ναρκωτικής σαρκικής ηδονής, όταν έμενε μόνος. 'Πετούσε' για λίγο, όσο διαρκούσε δηλαδή η επούλωση της πληγής, και μετά έπεφτε πάλι σε βαθιά μελαγχολία, καθώς διαπίστωνε ότι είχε καταφέρει να κερδίσει μερικά ακόμη έξτρα εκατοστά κενό.
‘- Δεν βαριέσαι..’, σκέφτηκε και στο κεφάλι του γύριζε πάλι σαν εφιάλτης εκείνο το καταραμένο στιχάκι, ‘.. Red eyes and tears no more for you, my love, I fear..’,‘- .. κακό σκυλί ψόφο δεν έχει...’. Την έβρισκε στ’αλήθεια να το κάνει αυτό. Πήγαινε και στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη, καλλιεργούσε μια θεατρική φάτσα αυτολύπησης κι έπειτα ξεσπούσε σε ένα αυταρχικό παιδικό κλάμμα, για να έρθει πάλι στα ίσια του.
Υπήρχε άραγε τρόπος να το έχει προβλέψει; Να το αποτρέψει..;
Δεν ήταν και πολλά τελικά αυτά που τον κρατούσαν κολλημένο εκεί όλα αυτά τα χρόνια. Συχνά αναρωτιόταν πώς θα ήταν η ζωή του σήμερα, αν μετά τις σπουδές, δεν ξεμυαλιζόταν από τους ρυθμούς της πρωτεύουσας κι επέστρεφε πίσω, στο νησί. Δεν θα την είχε γνωρίσει, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Το προτιμούσε; Στην αρχή έμοιαζαν όλα ιδανικά. Ίσως και να ήταν.
Θυμήθηκε τα ηλίθια πανομοιότυπα μηνύματά της, σχεδόν μέρα παρά μέρα ‘- Πες μου ότι είσαι καλά..’ Του πήρε λίγο καιρό να συνειδητοποιήσει πόση πλάκα είχε τελικά αυτό. Εκνευριζόταν τόσο, που στο τέλος ξενέρωνε και τα κέφια του έπαιρναν αμέσως την ανιούσα. Είχε περάσει λιγότερο από χρόνος από το τελευταίο του ταξίδι εκεί. Αγγαρεία μέχρι πρότινος για να μην γκρινιάζουν τα γερόντια του, κι αυτή ήταν ίσως η πρώτη φορά που ένιωθε τόση νοσταλγία για τον τόπο του. Ήθελε να πάψει να περιπλανιέται έτσι άσκοπα στην πλαστή έρημο που είχε κατασκευάσει η ξεροκέφαλη μιζέρια του. Ήταν καιρός να δοκιμάσει τις αντοχές του, να ρισκάρει τα αντανακλαστικά του, όσα τελοσπάντων είχε την υποψία ότι του είχαν απομείνει. Είχε ίσως κι εδώ κάποιες ευκαιρίες ακόμη, δεν το αμφισβητούσε. Δεν ήταν όμως σε θέση να τις αρπάξει όσο άφηνε τα στοιχειά μιας ξεθωριασμένης ‘μαγικής εικόνας’ να κρατούν τον απόλυτο έλεγχο της στασιμότητάς του στον πυθμένα ενός απροσδιόριστου πουθενά.
Άδειασε..
Το είχε στ'αλήθεια ανάγκη αυτό το διάλειμμα. Ίσως μετά από καιρό να έβρισκε τα κότσια να σπάσει τις αλυσίδες και να σκοτώσει τον αετό. Να φαντασιωθεί καινούρια ταξίδια. Κατά βάθος το ήξερε ότι μπορούσε..
|
| posted by weirdo @ 12:30 μ.μ. |
|
|
|
Sweet and tender hooligan | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.
Learn how to Make Money Online at GeckoandFly
First Aid and Health Information at Medical Health
|
