Πώς θα άντεχα να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου.. Καρφωμένα εκεί.. Κι ας ήξερα ότι θα ήταν αδύνατο να αντικρίσω το φως της ημέρας ξανά.. No turning back.. Φοβάμαι.. Τη λάμψη σου.. Που πηγάζει απ'τα σκοτάδια μου.. Και καταλήγει σε μια απέραντη διαδρομή.. Ένα ταξίδι στο φεγγάρι.. Χωρίς επιστροφή.. |
"Τη λάμψη σου, που πηγάζει απ'τα σκοτάδια μου"...α ρε Weirdάκι...όλο κάτι ξωτικά επικίνδυνα μου φέρνεις στο μυαλό τελευταία...