 Τι αλλάζει τελικά; Σίγουρα όχι αυτό που κουβαλάμε μέσα μας. Όσα ζούμε, χαράζουν ρυτίδες στο κεφάλι και το χρόνο (μας), απομονώνοντας νοσταλγικά ή με προσμονή στιγμές στο ‘κάποτε’ και στο ‘τώρα΄. Το μυστικό είναι να πηδάς αποφασιστικά έξω από το συρματόπλεγμα μιας κατασκευασμένης κοινής λογικής, να πορεύεσαι με τη δύναμη των ΄θέλω΄ σου.. Γέμισα ξαφνικά από εικόνες. Σταμάτησα να κοιτάζω και άρχισα να παρατηρώ. Νομίζω πως ποτέ πριν δεν είχα αντιληφθεί το βαθμό της οργής και της υστερίας γύρω μου. Ερωτηματικά, θυμός, κριτικές που (απο)καλύπτουν τελματωμένα (άτολμα) ‘εγώ’. Απλή απογοήτευση για ό,τι λείπει.. Σε σύντομο χρόνο κατανόησα όσα δεν μπόρεσα να αντικρίσω στην ανασκόπηση μιας ζωής. Κάποιος φταίει, κάποιος αδικείται, κάποιος αντιδρά, κάποιος παραιτείται.. Η θλίψη του κενού στο τέλος προκαλεί συναισθηματική ανοσία.. ‘Μεγάλοι άνθρωποι’ με ελλειμματική ψυχή – ‘μικροί θεοί’ με περίσσευμα αγάπης και θάρρους. Συνάντησα πολλούς, διδάχθηκα από όλους.. Ανακάλυψα τη σημασία της αποδοχής απέναντι στο διαφορετικό ή το δυσνόητο, ξεκινώντας από έναν εσωτερικό απολογισμό.. Τα λάθη λυτρώνουν, απελευθερώνοντας ό,τι συμπληρώνει τα κομμάτια του ατομικού μας παζλ. Απέρριψα τη μιζέρια ως επιλογή κι αποφάσισα να τρέξω πιο γρήγορα από πριν.. Στάθηκα παράδοξα τυχερή, αφού ό,τι με πέταξε στον πάτο, με σήκωσε ξανά στην επιφάνεια του ‘ συνεχίζω’.. Ετικέτες Shoegaze |
