Sweet and tender hooligan: Walkaway..

Ίσως ήταν που είχε μέρες να βγει έξω, να δει κόσμο. Γύρισε το κλειδί στην πόρτα δυο φορές και φόρεσε τα σκούρα γυαλιά του. Ζέστη, ανυπόφορη ζέστη και πολύ δυνατό φως. Δεν έπασχε ποτέ από ηλιοφοβία, αλλά αυτή τη στιγμή μόλις που μπορούσε να κοιτάξει μακρύτερα από 3-4 μέτρα μπροστά του. Έβαλε το χέρι στην κωλότσεπη να τσεκάρει πως το πακέτο του ήταν εκεί. Τελευταίο τσιγάρο, στάθηκε στην άκρη της πλατείας και το άναψε. Πιτσιρίκια με ποδήλατα, αδέσποτα και περαστικοί. Κάθισε στο πιο απόμερο παγκάκι και τους χάζευε. Μηχανικά, χωρίς να τους προσέχει.
« - Όποτε μπορείς, πάρε με..»
« - Συγγνώμη..»
« - Ανησυχώ.. Είσαι καλά; ..»
Τα τρία τελευταία της μηνύματα, από τα δεκάδες που φούλαραν τη μνήμη του κινητού του αμέσως μόλις το άνοιξε, 5 μέρες μετά. Ήταν σίγουρος ότι θα είχε πισωγυρίσματα το επόμενο διάστημα, όμως τώρα ένιωθε αποφασισμένος, δεν θα ‘ξανακυλούσε’.
Η εβδομάδα αποκλειστικότητας με τη μοναξιά του ήταν ιδανική για να σκεφτεί, να σκεφτεί πολύ. Να τα βάλει κάτω και να απελευθερώσει όσα δεν άφησαν να ξεκαθαρίσουν η διαίσθηση και η κρίση του τους προηγούμενους πέντε μήνες. Είχαν αρχίσει να βγάζουν νόημα πια όλα, να μπαίνουν σε σειρά. Δεν πήγαινε άλλο, δεν θα οδηγούσε πουθενά..
Όχι ότι έφταιγε εκείνη μόνο. Δεν της έριχνε ευθύνες, άλλωστε είχε βάλει κι ο ίδιος αρκετά βαθιά το χεράκι του. Δεν ταίριαζαν τα χνώτα τους, μωρέ, κι ας ένιωθαν ο ένας για τον άλλον, από μόνο του αυτό δεν έμοιαζε πια αρκετό.
Η καθημερινότητα, αυτή τους ‘χάλασε’. Ήταν, τουλάχιστον, συνετή η απόφαση να κάνουν πρόβα τζενεράλε, πριν τολμήσουν τη βουτιά (στο κενό) που τόσο ασφυκτικά εκείνη τον πίεζε όλη την προηγούμενη χρονιά. Όταν όλα ήταν ρόδινα, ο καθένας σπίτι του, μακριά και αγαπημένα. Παρορμητικός κι εκείνος (λιγότερο από κείνη, ευτυχώς) και τρελά ερωτευμένος μαζί της. Με τον ίδιο πόθο να κάνουν συνέχεια και τα πάντα μαζί..
Οι οιωνοί άρχισαν ήδη να εκδηλώνονται από τον πρώτο μήνα. Τσακωμοί (λεκτικοί πάντα), ήπιοι στην αρχή, με κατάληξη ανελέητες αμφίδρομες εκτοξεύσεις πυρών και όποιον πάρει ο χάρος. Υπήρχαν φορές που, όταν η ένταση γινόταν επικίνδυνα έκρυθμη, κανείς τους δεν θυμόταν πια την αρχική αφορμή της διένεξης. Αυτό τους οδηγούσε σχεδόν πάντα στο κρεβάτι, γεγονός λυτρωτικό (και βολικό), αφού το σεξ δεν έπαψε ποτέ να είναι το δυνατό τους σημείο. Ανακωχή. Μέχρι την επόμενη ύπουλη αφορμή, που θα φούντωνε τη σπίθα και θα ξεσπούσε σε άλλη μία πυρκαγιά.
Όταν εξασφάλισαν τη βεβαιότητα της παρουσίας του ‘άλλου’, της επιστροφής στην κοινή τους εστία ό,τι κι αν έκαναν κατά τη διάρκεια της ημέρας, άφησαν να πέσει το προσωπείο κάθε ‘καλής θέλησης’ και της (φυσιολογικής) προσποίησης του εργένη που αναιρεί η καθημερινή τριβή της συμβίωσης. Η εξοικείωση ανάμεσά τους εξελίχθηκε και ανέσυρε όλα τα 'μικρά και αληθινά' που σε πείθουν ότι ο άλλος κολλάει στην πραγματικότητά σου ή πως καλύτερα να πάρεις δρόμο, μιας και μοιάζετε τελικά όσο η μέρα με τη νύχτα..
Αυτό το δεύτερο ήταν η δική τους περίπτωση. Μικρές οι αμοιβαίες υποχωρήσεις, αφού ήταν κι οι δυο το ίδιο εγωιστές, οι συμπεριφορές και τα ξεσπάσματά τους θρασεία και αυταρχικά, σαν μικρών παιδιών. Ακόμη και στις μικρές αναλαμπές νηφαλιότητας να αναγνωρίσουν το ατομικό τους άδικο, τους ήταν δύσκολο να το παραδεχτούν φανερά.
Σχέση μάχιμη, ανταγωνιστική. Ζήλια; Όχι, δεν θα το έλεγε έτσι.. Πείσμα, πάθος να υποτάξει ο ένας τον άλλον, να τον προσηλυτίσει στο καλούπι του, να τον σύρει και να τον φυλακίσει στον δικό του κύκλο..
Διαφορετικοί. Στις δουλειές, στις παρέες, συχνά και στα γούστα. Τελικά, κυρίως, στη σκέψη. Θα ήταν άδικο να το παλέψουν, δεν άξιζε τον κόπο μόνο για τον έρωτα. Άλλωστε, οι καπνοί μετά από κάθε σύρραξη τους εξουθένωναν τόσο, ώστε έμοιαζε να κουράζει πια κι αυτός, έμενε μόνο να ξεθυμάνει.
«- Καλά είμαι, μην ανησυχείς.. Αύριο θα λείπω όλη μέρα. Έλα να πάρεις τα πράγματά σου όποτε θες. Τα λέμε..»
‘Sms παραδόθηκε’. Έκλεισε ξανά το κινητό και ανακουφισμένος συνέχισε το δρόμο του..
_________________________