Sweet and tender hooligan: Favourite worst nightmare..

Η τυχαία συνάντηση με τον παλιό ‘συνεργάτη’ εκείνο το βράδυ ήταν αρκετή για να ξυπνήσει τις παλιές μνήμες. Ακόμη και το σκηνικό στο μπαρ θύμιζε πολύ εκείνο το στέκι, τον προθάλαμο για την άλλη πλευρά, εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα. ‘Πότε πέρασαν 8 χρόνια...’ Του φάνηκε λες κι ήταν χθες, αφού οι κλειδωμένες εικόνες από την προηγούμενη, σχεδόν ξεχασμένη, εποχή αναδύθηκαν ξαφνικά στην εξωτερική επιφάνεια του μυαλού του. Είχε καταφέρει να τις απωθήσει, όμως υπήρξαν νύχτες που ακατάστατα καρέ από το φιλμάκι εκείνης της ‘απαγορευμένης’ ζώνης στοίχειωναν τον ύπνο του και εξαφανίζονταν σχεδόν αμέσως μόλις άνοιγε τα βλέφαρά του, χαμένος, σαν να είχε ταξιδέψει κάπου που γνώριζε καλά, αλλά με τα μάτια δεμένα.
Μόλις είχε κλείσει τα 18 όταν μετακόμισε για σπουδές στην απομακρυσμένη επαρχιακή πόλη και ήδη θα ξεκινούσε την περιπλάνηση σε όσα θα του παρουσιάζονταν στη συνέχεια, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, χωρίς αναστολές. Διψούσε για γνώση και εμπειρίες από μικρό παιδί. Γνώση για οτιδήποτε κέντριζε το μυαλό ή τις αισθήσεις του, εμπειρία για τα πάντα. Παρά την αρκετά έντονη ζωή του εκεί, τελείωσε τις σπουδές μέσα σε λογικά χρονικά πλαίσια, από όπου και συνέχισε με μεταπτυχιακά. Ο πρώτος κύκλος έκλεισε για εκείνον με επιτυχία και οι πόρτες για μια υποσχόμενη καριέρα είχαν ήδη αρχίσει να ανοίγουν. Η αίσθηση φυσικά, του ανικανοποίητου και μιας απροσδιόριστης έλλειψης δεν έπαψε στιγμή να κοχλάζει μέσα του. Να τον κρατά σε εγρήγορση, να τον στρέφει σε οδούς παράλληλης παράπλευρης αναζήτησης όποτε του δινόταν η ευκαιρία.
Κάπως έτσι ένιωθε και την περίοδο που το αποφάσισε. Ήταν μια επιλογή που έπρεπε να κάνει άμεσα, ήταν άλλωστε από εκείνες που συνήθως η επισταμένη περίσκεψη σε τρομοκρατεί, σε κάνει να θες να το βάλεις στα πόδια. Η εντυπωσιακή τύπισσα που τον προσέγγισε στο πάρτυ εκείνου του ιδιαίτερου μπαρ φαινόταν καλλιεργημένη και αρκετά ξύπνια. Μετά το τρίτο ποτό και αφού είχε πια διαλυθεί και το τελευταίο προσχηματικό σύννεφο απόστασης και τυπικότητας, τα χαρτιά άνοιξαν με μεγάλη ευκολία και χωρίς πολλές περιστροφές. ‘Είσαι γοητευτικός άνδρας, πολύ αρρενωπός.. Αλλά μάλλον θα στο λένε συχνά αυτό, έ..;’ Χαμογέλασε μόνο, χωρίς να της απαντήσει. ‘Φτάσαμε στο δια ταύτα..’ σκέφτηκε ‘..να δεις που αυτή τώρα θα μου την πέσει στα ίσια..’. Στα ίσια του την έπεσε, όχι όμως με τον τρόπο που φαντάστηκε. ‘Ξέρεις, θα μπορούσες να βγάλεις πολλά.. Με σωστό προγραμματισμό θα μπορούσες να κάνεις περιουσία.. Σπίτια, αυτοκίνητα, ό,τι μπορεί να ονειρεύτηκες.. Έτσι κι αλλιώς φαίνεσαι σπίρτο, εσένα ίσως σου πάρει πολύ λίγο χρόνο, δεν σημαίνει ότι θα χρειαστεί να το κάνεις για πάντα.. Κι εξυπακούεται βέβαια, ότι στο χέρι σου είναι να σταματήσεις όποτε γουστάρεις..’ Την κοιτούσε κοκκαλωμένος, χωρίς να μιλάει. Όση ώρα εκείνη αγόρευε, το μυαλό του έπαιρνε ταχείες ανάποδες στροφές, κι όμως, ακόμη δεν μπορούσε να είναι σίγουρος γι’ αυτό που με συγκρατημένη έκπληξη είχε αρχίσει να υποψιάζεται. ‘Είναι πολύ εύκολο..’, συνέχισε εκείνη με σταθερό τόνο αυτοπεποίθησης, ‘..οι κυρίες αυτές ανήκουν στην υψηλή κοινωνία, αρκετά εμφανίσιμες όλες, καλοστεκούμενες.. Και να σου πω κι ένα μυστικό; Οι περισσότερες, το μόνο που αποζητούν τελικά είναι η συντροφιά σου. Ξέρεις πόση μοναξιά κρύβεται πίσω από τη φανταχτερή ζωή τους..;’
Ήταν γεγονός πως η πρόταση τον γοήτευσε. Γι’ αυτό και είπε το ‘ναι’ σχεδόν αβίαστα. Τα χρήματα ήταν πραγματικά ένα ισχυρό κίνητρο, όμως τον συνεπήρε περισσότερο η προοπτική μιας διαφορετικής όψης ζωής, περιθωριοποιημένης και τρομακτικής. Και επικίνδυνης ίσως.
Δούλεψε έτσι για σχεδόν ένα χρόνο. Οι συνευρέσεις καθορίζονταν κατόπιν προσυμφωνημένων ραντεβού, 2 με 3 φορές την εβδομάδα περίπου. Τηλεγραφική ενημέρωση από το τηλέφωνο της ώρας και του τόπου συνάντησης. Συνήθως σε κάποιο μεγάλο ξενοδοχείο της πόλης ή στο εξοχικό της πελάτισσας. Η ταρίφα αρκετά υψηλή, πλαφόν σχεδόν στις περισσότερες περιπτώσεις. Και πάντα νύχτα. Μόνο νύχτα.
Δεν ήταν τόσο δύσκολα, ούτε τόσο άσχημα. Τουλάχιστον όχι όσο τα είχε σκιαγραφήσει στο μυαλό του πριν το βάπτισμα του πυρός. Με ανεπιτήδευτο στίγμα επαγγελματισμού, σαν να το έκανε χρόνια, ευγενής, τρυφερός και σκληρός ταυτόχρονα, τουλάχιστον την ώρα της πράξης, έτσι ακριβώς όπως εκείνες τον ονειρεύονταν. Δεν διαρκούσε πάντα πολύ, τις περισσότερες φορές 3 ή 4 ώρες, όμως δεν ήταν και λίγες οι περιπτώσεις που κάποια θα του ζητούσε να μείνει μαζί της όλη νύχτα, συχνά χωρίς να κάνουν τίποτα, απλά να μιλάνε ή να κοιμηθούν αγκαλιά. Δεν είχε τη διάθεση, περισσότερο γιατί με δυσκολία θα μπορούσε το επόμενο πρωί να αποδώσει στη δουλειά (όχι, τίποτε άλλο δεν άλλαξε στη ροή της υπόλοιπης ρουτίνας του), αλλά σε ελάχιστες το αρνήθηκε, γιατί η αμοιβή ανέβαινε πραγματικά πολύ.
Ήταν μόνος εκείνο το διάστημα κι έτσι του ήταν εύκολο να διατηρεί σε ισορροπία τις παράλληλες ζωές του. Υπήρχαν στιγμές που αισθανόταν μια σχετική αηδία όταν κοιταζόταν στον καθρέφτη, όμως δεν άφηνε στον εαυτό του το περιθώριο πιθανής επανεξέτασης της επιλογής του, κατά βάθος γιατί ήξερε πως όλο αυτό είχε προδιαγεγραμμένη ημερομηνία λήξης. Καθορισμένη από τον ίδιο.
Τότε γνώρισε την Α. Τον άνθρωπο που θα του άλλαζε –ξανά- τη ζωή. Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερνε με τις κατάλληλες δικαιολογίες να εξηγεί με απόλυτη αληθοφάνεια την αδυναμία του να συναντηθούν, να περάσουν μαζί κάποιο βράδυ ή να απαντάει στα νυχτερινά της τηλεφωνήματα. Όταν την ερωτεύτηκε με το πάθος που δεν είχε νιώσει ξανά για καμία, αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα. Να της μιλήσει για την ιστορία από την αρχή, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε το δικό τους τέλος. Μόνο έτσι μπορούσε και ήθελε να είναι μαζί της. Αληθινός..
Προηγήθηκε μια φιλική συνάντηση με την τύπισσα του μπαρ. ‘Θα σταματήσω..’ της είπε αποφασιστικά. Εκείνη δεν έκανε τίποτα για να κρύψει την απογοήτευσή της, παρ’όλα αυτά δεν προσπάθησε να τον μεταπείσει. Εκείνος άλλωστε αποτέλεσε εξαίρεση στον κύκλο της, καθώς ήταν από αυτούς που δεν έχει νόημα, ούτε υπάρχει τρόπος να τους κοροϊδέψει –ή να τους διεκδικεί κανείς για πάντα.
Η αντίδραση της Α. ήταν αναπάντεχα πολιτισμένη, πέρα ίσως από κάθε πιθανή ελπίδα ή προσδοκία του. Προσηλωμένη στα χείλη του, δεν τον διέκοψε στιγμή, δεν μίλησε, δεν έκανε ερωτήσεις. Δέχτηκε με κατανόηση όσα άκουσε και με εμφανή ανακούφιση όταν τη διαβεβαίωσε ότι είχε πια σταματήσει. Αυτός θα ήταν άλλωστε και ο μόνος της όρος για να συνεχίσουν. Ήταν ίσως η μόνη από όσες είχε γνωρίσει που ένιωσε από την αρχή πως δεν θα του ‘χτυπούσε’ ποτέ ούτε θα έστρεφε δικά του κομμάτια εναντίον του. Η μόνη που τον καταλάβαινε, η μόνη που δεν θα τον μισούσε -τουλάχιστον όχι για το λόγο αυτόν- ό,τι κι αν γινόταν στο μέλλον μεταξύ τους. Μοναδική τους συμφωνία, να μην ξαναμιλήσουν γι’αυτό ποτέ..