Sweet and tender hooligan

Πολύ όμορφο ποστ.. Κι έχει κι έναν καιρό σήμερα που σε κάνει να θες να ξεφύγεις απ'όλα. Κι από τον εαυτό σου..

Μ'αρεσει που συνεχιζεις στο ιδιο μοτιβο. Νερο, beach και λασπες.
Μαλλον κατι τετοιο ονειρευτηκες.
Να περπατας σε μια λιμνη ψαχνοντας για δολωμα, με το παντελονι σηκωμενο

Καλημερα

Δε φταίει η πόλη. Φταίνε τα γαμημένα τα πόδια που δε μπορούν να κάτσουν ήσυχα.

μ' αυτήν την αίσθηση ξύπνησα σήμερα...

mathilde,
..μερικές φορές όταν έχει λιακάδα, το αισθάνεσαι πιο έντονα..

under control,
..νομίζω ότι περπατούσα σε βάλτο (just a feeling..)

κολοκύθι,
(ποιός δίνει την εντολή όμως..;)

queerdo,
..join the club..

Θέλω ένα ήρεμο μέρος,ήρεμο σαν την λέξη μπλε...Ποτέ δεν έψαχνα για κανένα χρώμα, είχα φτάσει σε ένα μέρος διάφανο στο οποίο δεν υπήρχε κανένα σημείο φυγής η προσέγγισης. Μέχρι που ξεκίνησα να ζητάω το μπλε. Στο μέρος που ήμουνα δεν υπήρχαν έξοδοι κινδύνου γιατί πολύ απλά δεν υπήρχαν πόρτες, ούτε παράθυρα ή χαραμάδες, νομίζω ούτε τοίχοι υπήρχαν. Απορώ πως κλείστηκα εκεί. Σε εκείνο εκεί το διαφανές σημείο που δεν άφηνε τίποτα να υπάρχει που να με χωρίζει ή να με συνδέει με κάτι. Εκεί ένιωσα το μπλε και την μελαγχολία του να μην το έχεις. Την μελαγχολία του να έχεις ψυχικά αποκοπεί από όλα τα χρώματα και να φλερτάρεις άσκοπα με τη διαφάνεια, ενώ στην ουσία οι άλλοι απ’έξω φλερτάρουν με σένα, πέφτοντας πάνω της με φόρα, όπως κάνει κάποιος που περιφέρεται στον πλανήτη δίχως συναισθηματικές μπάρες. Ξύπνησα και βρήκα ένα κορδονάκι να κρέμεται από το χέρι μου,μια τιάρα και ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα.... Από κάποιο χτεσινό όνειρο θα έπεσαν θαρρώ. Από κάποια ενοχική ρωγμή που συνδέει τα όνειρα με τον έξω κόσμο. Άνοιξα το κινητό και βρήκα ένα δικό σου μήνυμα,δεν θυμάμαι από ποια ζωή ήταν,πότε πήγες Ερεσό και έπινες μοχίτος σε μια προβλήτα με θέα τα πυροφάνια των ψαράδων; Από τότε. Ίσως να ήταν και μόλις χτες. Πότε θα φύγουμε μαζί; Πότε θα το σκάσουμε; Όχι από τις ζωές μας, από τους εαυτούς μας... και μετά η μετάνοια. Μα τι νόημα έχει η μετάνοια, αν δεν χάσεις τον εαυτό σου για να ικετεύσεις να τον πάρεις πίσω; Ξύπνησα με ένα παράπονο που έμοιαζε με ολόκληρο μέρος.Ήσυχο σαν τη λέξη μπλε.

leipsi i paleta, alla an exei to aspro toulaxiston, kati ginetai...

καραμελένια,
πάει καιρός που έχω την αίσθηση ότι κάπου το έχω δει αυτό το μέρος.. Το ήρεμο. Το ονειρεύτηκα κι αυτό, στιγμιαία θαρρώ, αλλά ο χάρτης του μου έχει καρφωθεί από τότε στο μυαλό. Είναι χωμένο πίσω από τη διαφάνεια, γι'αυτό δεν φαίνεται. Αν κλείσεις τα μάτια, θα δεις πεντακάθαρα πόσο μπλε είναι.. Και μετά η λήθη.. Σαν να μην γεννήθηκε άλλο χρώμα ποτέ ..
Σε περιμένω να το σκάσουμε παρέα..

angel vs life,
..ακόμη κι αν βρίσκεται κάπου εκεί κρυμμένο, τα σκούρα χρώματα είναι τόσο αλαζονικά και πεισματάρικα, που δεν ξέρω τι πρέπει να τους τάξω, για να μ'αφήσουν να το δω..

Ολα είναι φως. Ολοι ψάχνουν το φώς
και μπερδεύονται στις αντανακλάσεις του.

Είσαι καλά my alter Weirdo? Σε διαβάζω βαθιά μελαγχολική τελευταία...Γλυκό φιλί!

padrazo,
..δεν έχετε (απόλυτα) άδικο..:)

tradescadiaki μου,
(..κομμάτι μας και η μελαγχολία όμως, ε;.. :)
Καλά είμαι, κοριτσάκι, σ'ευχαριστώ.
Φιλί κι από μένα..!)

Κάπως έτσι ξύπνησα κι εγώ σήμερα...

Υ.Γ. μπράβο και πάλι για τον τρόπο που γράφεις, τον λατρεύω!! ;)

Καλημέρα. Πραγματικά εντυπωσιακό το blog σου. Το πρόσθεσα ήδη στα links του δικού μου. Συγχαρητήρια για την καλή δουλειά και καλό κουράγιο...

οφηλία,
..κάτι τέτοια πρωινά κοντεύουν να καταντήσουν ρουτίνα..
(εμένα μου αρέσει ο δικός σου τρόπος..!)

νίκο παργινέ,
σ'ευχαριστώ/
κι ανταποδίδω..:)

να ξεφύγεις απ'τον εαυτό σου. πράγματι πόσες φορές δεν το νιώθουμε σαν την έσχατη ανάγκη μας, την πιο επαναστατική μας κίνηση. και να πάμε πού άραγε; να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε ένα νέο εαυτό; το αντίθετο του προηγούμενου ή στο βάθος τον ίδιο; ή μήπως πια να μη φτιάξουμε κανένα εαυτό αλλά να αφηνόμαστε στη σκόνη του δρόμου, της έκπληξης και της ηδονής;

marko(-the-gnostic),
..να αφηνόμαστε.. Μάλλον ο μόνος τρόπος..
καλωσήρθες:)

Είναι όμορφο που μέσα σε έναν ημι-διαμελισμένο κόσμο υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που εμπνέονται ποιοτικά :)