Sweet and tender hooligan

Μια διαπίστωση που κάνεις ολοένα και συχνότερα. Και πιο εύκολα. Το μάτι και τα διαισθητικά σου reflex αντιδρούν πλέον σχεδόν αυτόματα.. Τους συναντάς, άλλωστε, καθημερινά σχεδόν παντού, επομένως έχει καταντήσει ρουτίνα. Στον περίγυρό σου, στο εργασιακό σου περιβάλλον, ακόμη κι έξω στο δρόμο.. (Αναγνωρίζεις με τρόμο σημάδια ακόμη και στον εαυτό σου..!) Ανθρώπους ‘άχρωμους’, ‘άγευστους’. Η απλώς εγκαταλειμμένους. Από τον ίδιο τους τον εαυτό. Στο έλεος τάσεων και προκαταλήψεων. Που δεν έχουν να πουν απολύτως τίποτα (μιλιά έχουν, αλλά το δισκάκι τους έχει κολλήσει απ’ τα scratches.. από το τροπάρι που τους έχουν επιβάλει..) Μόρφωση, κουλτούρα, κοινωνικό –ή άλλο- status: φαίνεται πως oυδεμία σχέση τελικά, το σκορ με το άθλημα. Είναι αυτή η μικρή μετάλλαξη που προκαλεί στο πετσί της φυλής μας –συχνά εισχωρεί μέχρι το κόκκαλο- κάποιας μορφής ‘σύστημα’ (άχαρη λέξη, φέρνει στο μυαλό μου εικόνες φυλακών υψίστης ασφαλείας από αμερικάνικες blockbuster ταινίες..).

‘Πρέπει’, ‘σωστά και λάθη’, ‘κανόνες’, στα οποία οφείλεις να συμμορφώνεσαι (και καλά κάνεις). Δυστυχώς, εξακολουθείς να υπακούς αγόγγυστα κι αδιαμαρτύρητα, ακόμη κι όταν γίνεσαι ο ίδιος αντικείμενο αδικίας κι εκμετάλλευσης, τα λεγόμενά σου ή οι πεποιθήσεις σου αντικείμενο λογοκρισίας. (‘Compliance’: ο επίσημος διεθνής όρος – βλ. και κείμενα των Οδηγιών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σφύζουν από αυτόν..:). Σχήμα οξύμωρο, αλλά συχνά σου οριοθετεί ακόμη και πήχεις που (χα!) εσύ καλείσαι στο τέλος να υπερπηδήσεις. Για να είσαι επιτυχημένος. Ή να θεωρείσαι ευτυχισμένος.. (Ή, για να μην παρεκκλίνεις από το ρεύμα, μην τυχόν και σε περάσουν για τρελό..)

Μέτρα και σταθμά. Υπέρμετρα και ημίμετρα. Λύσεις συμβατικές. Λύσεις ανάγκης. Συχνά σου φαίνονται όλα βουνό. Να σπάσεις φράγματα και να καταρρίψεις λογικές. (Όχι απαραίτητα τις δικές σου..) Εθελοτυφλείς. Και ονειροβατείς.. Σαν να βάζεις αναπληρωματικό παίκτη στη θέση σου. Αποφασίζεις να μείνεις έξω απ’ το χορό. (Έξω απ’ το πρόβλημα..) Αλλά τραγουδάς μια χαρά από κει.. Φόβοι, δειλία.. Και κάποιες μικρές ελεύθερες πτώσεις. Εκ του ασφαλούς, φυσικά (το σκοινί είναι πάντα σχεδόν ραμμένο στη μέση σου.. Σαν το στόμα σου, ένα πράγμα.)

Συχνά γίνεσαι παθητικός παρατηρητής της ζωής σου. Φοβάσαι, αναγκάζεσαι. Αλλά αυτό δεν είναι ηρωισμός.. Ο μικρόκοσμός μας έχει άλλες μαγκιές. Αρκεί να είσαι μέσα στο παιχνίδι (στο σύστημα.., στο πρόβλημα..) Κι ας μην σκαμπάζεις από cheat-modes ή σπασμένους κωδικούς.. Να τολμάς να παίζεις (να αντιμετωπίζεις καταστάσεις..). Σε συστήματα (περιβάλλοντα..) με διαφορετικές διαβαθμίσεις κι επίπεδα δυσκολίας.. Ρίσκα; (εννοείται).. Κόστη; (αναγκαστικά).. ‘Από μέσα’, όμως. Αν καταφέρεις κάτι, θα’ ναι μόνο επειδή αγωνίστηκες εκεί. Για να μπορείς να είσαι ό,τι γουστάρει το μυαλό σου να είσαι.. Ελεύθερος.. Ή απλά και μόνο αληθινός..

_________________________________
('The world is full of crashing bores'/ MORRISSEY)