Sweet and tender hooligan

Κάθε τόσο έφερνε το παγωμένο μπουκάλι στα χείλη του. Η σκέψη πως όλα τα μάτια ήταν καρφωμένα στα υγρά του δάχτυλα του προκαλούσε τόση συστολή, που η δίψα του κοβόταν, πριν η επόμενη γουλιά φτάσει στη γλώσσα του. Αλλά δεν ήταν κάτι καινούριο. Το ίδιο προδιαγεγραμμένο άγχος της αναμονής, λίγο πριν τη συνάντηση με κάθε νέο πελάτη. Ούτε φόβος. Ίσα-ίσα, συχνά έβρισκε τον –δικαιολογημένα- υπαρκτό κίνδυνο μήπως τελικά τον πιάσουν, διεστραμμένα ελκυστικό. Στιγμιαίες αναλαμπές ενοχής, αυτές έκαναν όλη τη ζημιά. Δεν διαρκούσαν όμως αρκετά για να τον αναγκάσουν να γυρίσει πίσω άπραγος. Άλλωστε ποτέ δεν νοιάστηκε για το ‘μετά’. Δεν ζητούσε να μάθει λεπτομέρειες κι όσους είχε ήδη συναντήσει, τους βρήκε αρκετά αντιπαθείς. Αλλά δεν χρειάστηκε ποτέ να ξαναδεί κανέναν τους. Μια τυπική συναλλαγή. Δουλειά. Όλα καλά..

Τα 10 λεπτά που είχε καθυστερήσει δεν ήταν καν ανησυχητικά, τα μετρούσε όμως ήδη μαρτυρικά. Το κεφάλι του προσπαθούσε μάταια να χωνέψει πώς μπόρεσε να τα ξεράσει όλα έτσι εύκολα το βράδυ της μοιραίας γνωριμίας τους. Ο ναρκισσισμός του να την εντυπωσιάσει.. Με το οινόπνευμα γινόταν άλλος άνθρωπος, το ήξερε καλά. Τολμούσε χωρίς δεύτερη σκέψη όσα νηφάλιος στρίμωχνε στις χρόνια τσουβαλιασμένες ανήθικες σκέψεις του. Δεν φαντάστηκε όμως πως θα έχανε κάθε έλεγχο μέσα σε μια στιγμή..

Βασιζόταν σε όσα ήπιαν.. Ευχόταν σαν τρελός το επόμενο πρωί εκείνη να μην θυμάται τίποτα. Ίσως και να τα σκεφτόταν κοροϊδευτικά σαν ένα καλοδουλεμένο παραμύθι και να ξενέρωνε. Μπορεί και να μην γούσταρε να τον ξαναδεί ποτέ..

« - Αν έχεις σκοπό να τα 'μαζέψεις', ξέχνα το. Θα στο πω ξεκάθαρα. Σε χρειάζομαι..»
« - Με δουλεύεις, έτσι..;»
« - Δεν σε ξέρω τόσο, ώστε να έχω το θάρρος..»

Δεν είχε το κουράγιο να βάλει φρένο στα απανωτά του λάθη. Συμφώνησε πολύ εύκολα – σχεδόν υποτακτικά- στην ώρα και τον τόπο, όμως το συνειδητοποίησε όταν η συνομιλία τους είχε ήδη τελέιώσει. Ήθελε πραγματικά να την ξαναδεί, αλλά όχι έτσι..

« - Άργησα; Συγγνώμη.. Έχεις κάτι για μένα;..»
« - Δεν σε καταλαβαίνω..»
« - Με δουλεύεις, έτσι..;»
« - Δεν σε ξέρω τόσο, ώστε να έχω το θάρρος..»

Την κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω αδιάκριτα και προκλητικά. Τι στο διάολο ζητάει αυτή εδώ..;

« - Δεν σκοπεύω να σκοτώσω κανέναν, αν είναι αυτό που σε ανησυχεί..»
« - Δεν με νοιάζει τι θα κάνεις όταν χωριστούμε. Αλλά είμαι περίεργος..»
« - Ας πούμε ότι θα κυκλοφορώ πιο άνετα. Ελπίζω να σου φτάνει..»
« - ………»
« - Αλλά ξέρεις.. Πρέπει να σε ξαναδώ. Χρειάζομαι κάτι ακόμα. Θέλω να μου μάθεις να το χρησιμοποιώ..»
______________________________________

Στην εξώπορτα του σπιτιού βρέθηκαν δυο νυχτιάτικες ανάσες που μύριζαν αλκοόλ. Την παρατηρούσε όσο εκείνη έψαχνε στην τσάντα της τα κλειδιά. Ακόμα δεν μπορούσε να καταλάβει αν το περίστροφο ήταν μόνο μια αφορμή για να βρεθεί κοντά του ή μια ανάγκη που την έσπρωχνε στο να ικανοποιήσει κάθε του επιθυμία. Δεν τον ένοιαζε και πολύ άλλωστε. Του έφτανε μόνο να κυλήσει η νύχτα μαζί της. Το «πρωινό μάθημα» που της υποσχέθηκε φάνταζε μακρινό. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που θα πατούσε την υπόσχεσή του. Του άρεσε τώρα κι αυτό ήταν αρκετό…
…
Τον κοιτούσε στα μάτια την ώρα που κουνιόταν βασανιστικά πάνω του. Η ανάσα του ακουγόταν βαριά καθώς της έπιανε το στήθος, τραβώντας την πιο κοντά. Έσκυψε πάνω στο πρόσωπό του νιώθοντας τη ζεστή του γλώσσα πάνω της. Του άρπαξε τα μαλλιά με τ’ αριστερό της χέρι, ενώ άρχισε να κουνιέται πιο έντονα την ώρα που με το δεξί της ψαχούλευε το στρώμα στην άκρη του κρεβατιού. Είχε γυρίσει την ίδια σκηνή πολλές φορές παίζοντας το ρόλο της μαθήτριας τόσο φυσικά, σαν θεατρίνα, σίγουρη για το χειροκρότημα του «κοινού» της. Μόλις τον ένιωσε να «σφίγγεται» τραβήχτηκε απότομα λίγο πιο πίσω, παρατηρώντας τον να ξερνά μόνος του μια στιγμιαία υγρή ανακούφιση στην κοιλιά της. Σκεφτόταν πως έφτανε η δική της ώρα τη στιγμή που πατούσε μια μόλις φορά το κρύο μέταλλο, γεμίζοντας ζεστό βαθυκόκκινο χρώμα τ’ ανακατεμένα σεντόνια. Τέλειωσε έτσι, μόνη της, αργά όπως πάντα, βγάζοντας τον παράλληλο ηδονικό της ρόγχο, αγκαλιάζοντας έναν παραμορφωμένο κόκκινο απρόσωπο σπασμό.