Sweet and tender hooligan: Secret for a song..

Θα είχαν περάσει μήνες, ίσως και χρόνος ολόκληρος. Είχε σταματήσει να μετράει, δεν είχε κανένα νόημα πια. Κουλουριασμένη σε μια γωνιά με τα μάτια καρφωμένα στο χρωματιστό ξύλινο ραβδάκι, περίμενε να ξημερώσει. Ήταν μάλλον αστείο, όμως δεν είχε καμία διάθεση να γελάσει. Αυτό το μικρό πραγματάκι είχε τη δύναμη να ικανοποιεί κάθε ευχή, να πραγματοποιεί τα αποκυήματα ακόμη και της πιο ζωηρής φαντασίας. Ειρωνεία. Μόνο για τους άλλους. Πάνω της δεν είχε καμία επίδραση, δεν ασκούσε καμία απολύτως μαγεία. Ούτε όμως και κάποιο από τα ξόρκια που από μικρή είχε μάθει να απαγγέλλει απ’ έξω κι ανακατωτά. Είχε ακολουθήσει κάθε συμβουλή, δοκίμασε κάθε γιατροσόφι που της υπέδειξαν. Λίγο καιρό πριν, η γερόντισσα του δάσους της είχε χαρίσει ένα μοναδικό φίλτρο. «-Σ' αυτό δεν μπορεί να αντισταθεί ούτε το πιο ανήμερο θεριό..» την καθησύχασε, «.. χρησιμοποίησέ το, όπως σου είπα, και θα με θυμηθείς..»
Θαρρείς και κάθε τι έμοιαζε μάταιο. Ξάπλωνε και τα μάτια της εξακολουθούσαν να ανοιγοκλείνουν το ίδιο γρήγορα, με την ίδια ακόρεστη ένταση, όσο και πριν. «- Μα, γιατί..;», αναρωτιόταν κάθε τόσο και το πρόσωπό της πλημμύριζε από υγρή χρυσόσκονη «- Νιώθω πάντα τόσο κουρασμένη κι όμως είναι αδύνατο να κοιμηθώ.. ..Ασφαλώς και είμαι άρρωστη, .. Οποιαδήποτε άλλη εξήγηση θα ήταν μόνο ανόητη…»
Κάθε που νύχτωνε, σήκωνε απογοητευμένη το κεφάλι προς το βαθύ σκοτεινό του ουρανού αόριστα αποζητώντας κάτι, ίσως μια ουρανοκατέβατη απάντηση, περιμένοντας το πρώτο φως της επόμενης ημέρας, και της επόμενης, και της άλλης, για να αφυπνίζεται από την εναλλαγή του χρόνου και να συνεχίζει, όπως έπρεπε, να χρησιμοποιεί το ραβδάκι της.
Κάποιο βράδυ, μη μπορώντας να εξηγήσει το λόγο που της φαινόταν διαφορετικό από τα προηγούμενα, τη σκέψη της διαπέρασε αστραπιαία κάτι που είχε λησμονήσει από καιρό. Συχνά σκαρφιζόταν στο μυαλό της ιστορίες. Στην εκπνοή μιας ανάσας, εκείνες, ελεύθερες, ξεδίπλωναν ένα χαλί από νότες, στο οποίο αφήνονταν να στροβιλίζονται, φροντίζοντας να πατάνε πάνω του όσο πιο ανεπαίσθητα γίνεται.. Καθισμένη σ’ ένα γιγάντιο μπλε τριαντάφυλλο, δοκίμασε να σιγοτραγουδήσει τις πρώτες, ασύνδετες ακόμα, εικόνες που της ήρθαν στο νου, όταν αισθάνθηκε ένα απαλό χάδι στην πλάτη. Γυρίζοντας ξαφνιασμένη, είδε τέσσερα περίεργα, μικροσκοπικά πλασματάκια μαζεμένα γύρω της να την κοιτούν. Ξωτικά..
«- Μας έστειλε ο πρίγκιπας..», αποκρίθηκαν όλα μαζί, «..έμαθε ότι υποφέρεις από ανίατες αϋπνίες.. Λέει πως ξέρει κάποιο μυστικό που ίσως σε βοηθήσει να γιατρευτείς.. Ήρθαμε να σε οδηγήσουμε στο κάστρο του.. Κανείς θνητός δεν μπορεί να προσκαλέσει μια μάγισσα, παρά μόνον αν εκείνη τραγουδήσει, κι αυτό ακριβώς έκανες απόψε εσύ..»
Η μαγισσούλα αναπήδησε ξαφνικά και μια κρυφή ελπίδα ξύπνησε μέσα της. «- Λες να ’ναι αυτό το γιατρικό..;» αναρωτήθηκε.
Τα αλλόκοτα ξωτικά τη συνόδευσαν στην άμαξά τους και κίνησαν για το κάστρο του πρίγκιπα.
Το κάστρο ήταν πελώριο κι επιβλητικό, πλαισιωμένο από πυκνούς θάμνους και παράξενα αναρριχόμενα φυτά. Καθε τόσο εκείνη σταματούσε και στεκόταν να το χαζεύει μαγεμένη. Τα ξωτικά τη σκουντούσαν ξανά και ξανά για να τα ακολουθήσει. Προσπερνώντας διαταγμένες αυστηρά πανομοιότυπες πόρτες, ανεβαίνοντας δαιδαλώδεις σκάλες και διασχίζοντας σταυρωτούς διαδρόμους, την οδήγησαν μπρος σε μία μεγάλη πόρτα, διαφορετική από όλες τις προηγούμενες. Είχαν το ίδιο μουντό ξύλινο χρώμα, ετούτη εδώ όμως ήταν γυάλινη.
«- Φτάσαμε, εδώ θα μείνεις. Είναι το δωμάτιο του πρίγκιπα..»
Ανοίγοντας την πόρτα δειλά αλλά όχι φοβισμένα, βρέθηκε σε ένα δωμάτιο που δεν είχε φανταστεί ποτέ, παράξενα μαγικό. Αστραφτερό, με μεγάλα παράθυρα κι ένα πουπουλένιο στρώμα με απαλά λευκά σεντόνια στη μέση. Πλησιάζοντας, ένιωσε ένα μεθυστικό άρωμα να αναδύεται από το μαξιλάρι και να την τυλίγει. Αισθάνθηκε μια γλυκιά κούραση και τα βλέφαρά της βάρυναν ξάφνου αβίαστα. Μια φωνή, χωρίς παρουσία, να της ψιθυρίζει «-.. Θα σε δω το πρωί. Όμως, όσο θα βρίσκεσαι εδώ, ακόμη κι όταν εγώ λείπω, αυτό το άρωμα θα σε συνοδεύει πάντα, θα σε κυκλώνει.. Θα ελευθερώνεται και θα σε ηρεμεί. Φτάνει να συνεχίσεις να τραγουδάς..» Η μαγισσούλα έγειρε στο στρώμα χαμογελώντας και αποκοιμήθηκε σχεδόν αμέσως..
_______________________