 Η πρώτη φορά, λίγους μήνες πριν, 5-10’ πριν το πιστολίδι επί της οδού Πανεπιστημίου ανάμεσα σε κλέφτες κι αστυνόμους, μετά από ληστεία σε γνωστή τράπεζα. Έχοντας περάσει ακριβώς από το σημείο όπου αδέσποτη σφαίρα έστειλε άσχετο περαστικό με βαρύ τραύμα στο νοσοκομείο.. Η δεύτερη, την περασμένη εβδομάδα, στο κέντρο της Αθήνας (πάλι), 5-10’ (πάλι) πριν τεράστιο κομμάτι τσιμέντου προπολεμικού κτιρίου προσγειωθεί στα πόδια αθώας περαστικής και τη στείλει (και αυτή) στο νοσοκομείο με σοβαρό χτύπημα. (Το αστείο εδώ είναι ότι στεκόμουνα ακριβώς κάτω από το επίμαχο σημείο της πτώσης και χαζολογούσα για ένα τέταρτο περίπου με συνάδελφο – αν δεν χτυπούσε το κινητό και δεν έπρεπε να φύγω βιαστικά, το πιθανότερο είναι ότι το τσιμέντο θα προσγειωνόταν, άνετα, λίγα λεπτά αργότερα στο κεφάλι μου…:) Άραγε, πότε να αναμένω να τριτώσουν οι συγκυρίες..; Είμαι περίεργη να δω το timing αυτή τη φορά..:)
Γέλιο έχει (έχω..), πάντως..:pPp (..θυμήθηκα παλαιότερο παρόμοιο προβληματισμό του επαρχιακού..:p) |
Always lucky!!!
Why not?!