Άλλαξες. Ολοφάνερο από καιρό, απλά δεν εννοούσα να το χωνέψω. Όλα πάνω σου αγνώριστα. Ξένα σώματα. Μεταλλάχθηκες. Έγινες αυτό που χλεύαζες. Αυτό που φοβόσουν. Ένας ακόμη αριθμός που αγκομαχά να προστεθεί στο προσδοκώμενο αποτέλεσμα μιας απλής μαθηματικής πράξης. Χωρίς φαντασία πια. Και χωρίς φαντασιοπληξία. Χωρίς ‘θέλω’. Και χωρίς ‘γιατί ΕΤΣΙ θέλω’. Τρέχεις να προλάβεις πάλι ένα τρένο. Και μια πτήση. Και 50 κλεισμένα ραντεβού. Για να ξεγελάσεις τον άλλο σου εαυτό, τον παραπληγικό (-Στον Καιάδα, ολοταχώς!) και να καταφέρεις να του ξεφύγεις…. Για να πάρεις το παράσημο. Όπως τα υπόλοιπα νούμερα. Άλλαξες. Και λυπάμαι. Δεν φαντάζεσαι πόσο. Σειρά μου να τρέξω κι εγώ. Όσο πιο μακριά μπορώ. Προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ήδη έχω αργήσει. |
Άλλοι το λένε ,ωριμότητα ,άλλοι αλλοτρίωση, άλλοι αναγκαιότητα δυστυχώς όμως είναι συνήθως η πραγματικότητα.