Sweet and tender hooligan

There is a place.. A place in Hell reserved for me and my friends.. And if ever I wanted to cry, then I will.. Because I can..
3.10.06
It's not the fall that hurts.. (It's when you hit the ground)
Παίρνεις μια βαθιά ανάσα.. Τεντώνεσαι, αισθάνεσαι ότι ψηλώνεις.. ‘Μπορώ να τρέξω ξανά’, σκέφτεσαι.. Κάπου στο βάθος σκάει ένα μικρό χαμόγελο, αλλά.. Είδες που κατάλαβες καλά πάλι..; False alarm ήταν.. Και αυτό.. Έχεις κοκαλώσει.. Αισθάνεσαι τόσο βαρύς.. Σαν να έχουν αλυσοδέσει τα πόδια σου στο έδαφος.. Στρέφεις έντρομος το βλέμμα σου χαμηλά.. Όχι, δεν υπάρχουν πουθενά αλυσίδες.. Ούτε καν σκοινιά (αυτά θα μπορούσες πολύ εύκολα να τα κόψεις).. Κοιτάζεις με μεγαλύτερη προσοχή και διαπιστώνεις ότι έχουν ξεκολλήσει τα φτερά.. Από τα σανδάλια.. Δεν μπορείς να τρέξεις χωρίς αυτά..; Αυτά ήταν που σου έδιναν τη δύναμη πριν..; Και στο κάτω-κάτω, είχε τόση σημασία να τερματίσεις..; Άδικος χρόνος, μωρέ.. Θα αρκούσε να γυρίσεις και να ρίξεις μια ματιά πίσω.. Μόνο μία.. Θα έβλεπες ότι έτρεχες μόνος..
('It's not the fall that hurts'/CAESARS)
posted by weirdo @ 11:38 π.μ.  
14 Comments:
  • At 3 Οκτωβρίου 2006 στις 12:23 μ.μ., Blogger Bliss said…

    oloi mas petame monoi mas...

    s ola!

    kalhmera weirdaki mou

     
  • At 3 Οκτωβρίου 2006 στις 1:31 μ.μ., Blogger candyblue said…

    πάντα μόνος
    η πιο πολύχρονη σχέση που θα έχουμε ποτέ είναι αυτή με τον εαυτό μας
    αναντικατάστατος

    όλοι οι μηχανισμοί είναι μέσα μας αν αναποδογυρίσεις την φόδρα της ψυχής σου θα τα βρεις όλα εκεί
    όλα αυτά που σου λείπουν

    ναι, ναι και τα φτερά

     
  • At 3 Οκτωβρίου 2006 στις 2:11 μ.μ., Blogger Sigmataf said…

    όμορφο post.
    γιατί όμως ήταν μόνος;

     
  • At 3 Οκτωβρίου 2006 στις 2:47 μ.μ., Blogger GhostHunter said…

    Μήπως ΝΟΜΙΖΕΙ ότι του πήραν τα φτερά? (κλεφτρούλα ;) )

    Δεν έγινε ποτέ και ούτε θα γίνει...
    Έτσι να του πεις.
    Μερικές φορές φανταζόμαστε πράγματα που δεν ισχύουν...

     
  • At 3 Οκτωβρίου 2006 στις 3:28 μ.μ., Blogger weirdo said…

    margouli μου, ναι.. ('πετάει-πετάει..', στο έλεγαν αυτό εσένα, όταν ήσουν μικρούλα..;:)

    candyblue, έχεις απόλυτο δίκιο.. Η πιο πολύχρονη σχέση.. Και η πιο ειλικρινής.. (όσο για τα φτερά, είναι εκεί κι αυτά πράγματι..Πάλι καλά.. Ακόμη κι αν θέλει δεξιοτεχνία μετά να τα ξανακολλήσεις στα σανδάλια.. Φυσικά, κάτι τέτοιο είναι εντελώς προαιρετικό..:)
    καλωσήρθες

    sigmataf, σ'ευχαριστώ.. Κάποια πράγματα ακολουθούν εντελώς φυσικά κάποιους νόμους.. Ξέρεις, κάτι ανάλογο με το πώς ερχόμαστε και πώς φεύγουμε από τον (μάταιο ετούτο:p) κόσμο..

    ghost-hunter, όχι, όχι.. Ούτε του τα έκλεψαν, ούτε νομίζει κάτι τέτοιο.. Απλώς έκανε προχειροδουλειά ο κατασκευαστής και ξεκόλλησαν τα άτιμα..:)
    Συμφωνώ και στο τελευταίο: 'φανταζόμαστε πράγματα που δεν ισχύουν'. Να'σαι καλά..:)

     
  • At 3 Οκτωβρίου 2006 στις 5:32 μ.μ., Blogger Tradescadia said…

    Η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία πέφτουμε συνήθως είναι ότι τρέχουμε, τρέχουμε, και όχι μόνο ξεχνάμε το τέρμα, αλλά δεν ευχαριστιόμαστε και τη διαδρομή. Γιατί τόσο τρέξιμο ρε γαμώτο; Είναι δυνατόν πάντα κάποιος να μας κυνηγάει; Αλλά...αφού...μόνοι μας τρέχουμε τελικά. Βρε μπας και κυνηγάμε εμείς τον εαυτό μας;;

     
  • At 3 Οκτωβρίου 2006 στις 6:53 μ.μ., Blogger Κολοκύθι said…

    μπάντζι τζάμπινγκ. Φτηνό, παραισθησιογόνο και ασφαλές...

     
  • At 3 Οκτωβρίου 2006 στις 6:53 μ.μ., Blogger Κολοκύθι said…

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

     
  • At 3 Οκτωβρίου 2006 στις 9:05 μ.μ., Blogger ZissisPap said…

    Όταν τρέχω αισθάνομαι πράγματι ότι πετάω...
    Το μυαλό μου σκέφτεται άλλα πράγματα, βρίσκεται σε άλλη φάση...
    Υπάρχουν στιγμές που πιστεύω ότι έχω βγει από το σώμα μου...
    Το βλέπω να τρέχει δίπλα μου...
    Πάντα μόνος σου τρέχεις...
    Μόνη παρέα σου η ψυχή σου...
    Αυτή που κινεί το σώμα σου...
    Αυτή που δένει τα φτερά στα σανδάλια μου...

     
  • At 3 Οκτωβρίου 2006 στις 9:31 μ.μ., Blogger weirdo said…

    tradescadiaki μου, είτε μας διακατέχει μανία καταδιώξεως, είτε έχουμε παραισθήσεις ότι τρέχουμε με παρέα, η πραγματικότητα είναι ότι τελικά μόνοι μας τρέχουμε, ναι..-μπορεί και γύρω από τον εαυτό μας.. και λίγο δύσκολο να τον φτάσουμε-.. :)

    κολοκύθι, μου βάζεις ιδέες τώρα..:P)

    Σιγμούνδε, τα δένει, ναι.. Συνήθως τουλάχιστον.. Μην ξεχνάμε και τις στιγμές που τα λύνει όμως, έ; Γιατί, κάπου-κάπου, υπάρχουν και τέτοιες..:)

     
  • At 3 Οκτωβρίου 2006 στις 10:08 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said…

    You are sooo true...

     
  • At 4 Οκτωβρίου 2006 στις 1:16 π.μ., Blogger vromogato said…

    και η ακινησία? τι γίνεται με την ακινησία? μήπως την υποβαθμίζουμε λίγο? γιατί όλη αυτή η φασαρία για τα πετάγματα και την κίνηση και το τρεχαλητό?
    εγώ θα θελα να γουστάρω και τις στιγμές που είμαι ακίνητος π.χ. τώρα :)
    με τα φτερά ξεκολλημένα και βαλμένα στο συρτάρι

     
  • At 4 Οκτωβρίου 2006 στις 9:48 π.μ., Blogger weirdo said…

    άβατον, να'σαι καλά..
    Καλωσήρθες

    vromogato, προσωπικά δεν την υποβαθμίζω καθόλου.. θεμιτή κι αυτή.. και αναγκαία συχνά..
    (βρε συ, κομμάτια μ'έκανε το χθεσινό σου ποστ......)
    καλημέρα

     
  • At 4 Οκτωβρίου 2006 στις 10:43 π.μ., Blogger ZissisPap said…

    Καλημέρα σας!
    Δεν τα λύνει, απλά δεν τα βάζει...
    Απογοητεύεται και παραδίνεται...
    Δεν θέλει να προσπαθήσει...

     
Δημοσίευση σχολίου
<< Home
 

© 2006 Sweet and tender hooligan | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.
Learn how to Make Money Online at GeckoandFly
First Aid and Health Information at Medical Health

 
 

Web This Blog
About Me


Name: weirdo
Home: Here n' There, Greece
About Me: ..So, I broke into the palace, with a sponge and a rusty spanner. She said : "Eh.., I know you, and you cannot sing." I said : "That's nothing - You should hear me play piano..:)" The Queen is Dead - The Smiths
See my complete profile

Weirdo on the Casbah κάθε Τετάρτη βράδυ, 20.00-22.00
Addictions
Previous Post
Archives
Links
Affiliates

make money online blogger templates