 Στο ίδιο μπαλκόνι κι απόψε.. Μια νύχτα όμοια μ’ εκείνη λίγο καιρό πριν.. Στο τραπεζάκι αραδιασμένος ο κόσμος μου.. Ο εθισμός μου.. Δύο πακέτα.. Παίζω μηχανικά το τσαλακωμένο στα χέρια μου, σαν να είναι παλιό αγαπημένο παιχνίδι.. Πιο δίπλα εκείνα τα δύο βιβλία που ξεκίνησα να διαβάζω ταυτόχρονα.. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω την αίσθηση ότι με ειρωνεύονται.. Δεν έχουν κι άδικο.. Πάντα θα έχω την έπαρση ότι τα σενάρια στο μυαλό μου είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα από αυτά.. Το ντοσιέ από την (άλλη) δουλειά δεν θα το ανοίξω καθόλου.. Δεν θα χρειαστεί πριν το τέλος του μήνα.. Άλλωστε το μόνο που απομένει είναι ένα πέρασμα και κάποιες τελευταίες διορθώσεις.. Παραμένει μια συντροφιά όμως κι αυτό.. Δεν θα βάλω μουσικές απόψε.. Στ’ αυτιά μου ηχούν οι δικές σου πάλι.. Οι πιο γλυκιές καταραμένες μουσικές που έχουν γραφτεί ποτέ.. Κι ας είναι Παρασκευή.. Ακόμη πίνω το πρώτο ποτήρι.. Κάθε γουλιά, τόσο αργή, όσο μοναδική.. Σαν δική σου σταγόνα.. Να ματώνει τα χείλη μου.. Πιο κόκκινα, δεν γίνεται..
(Ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να ξανασυστηθώ… Σωστά αυτή τη φορά..:)
|
Πιο κόκκινο δε γίνεται.............
.....................................................................................................................................