Το φεγγάρι τα είχε ‘όλα’ χθες.. Φωτεινό.. Αθώο.. Ερωτικό.. Σαδιστικό.. Μου ήταν αδύνατο να μείνω σπίτι.. Φοβόμουνα.. Εμένα... Ότι θα βγω εκτός εαυτού (
πάλι) και θα κάνω κάτι που μου έχει απαγορευτεί εδώ και μέρες.. Ρητά.
Τα παιδιά μου είχαν στείλει e-mail από την περασμένη εβδομάδα. Οι περισσότεροι έχουν τελειώσει τις διακοπές τους και είναι πάλι εδώ. Χθες το μεσημέρι μου τηλεφώνησαν πάλι για να με μεταπείσουν.. (
Τους είχα πει ότι δεν θα πάω..) «-
Έλα ρε, έχουμε καιρό να βρεθούμε.. Θησείο θα πάμε.. Τρώμε και πάμε για μουσικές…».
«-
Καλά, θα’ρθω, γιατί μετά θα λες πάλι ότι σας γράφω..»Οκτώ ήμασταν (
πάλι καλά, το 8 είναι ο τυχερός μου αριθμός). Συρφετός. Συναντηθήκαμε στον σταθμό του Θησείου. Μαυρισμένοι όλοι τους – εγώ μόνο, σαν τη μύγα μες στο γάλα. Έχουμε περάσει πολύ όμορφα φοιτητικά χρόνια παρέα.. Με έναν-δυο τα είχαμε τσουγκρήσει κάποια στιγμή, για ηλίθιους λόγους (
ούτε καν τους θυμάμαι), αλλά τώρα είμαστε καλύτερα από πριν. Τους βλέπω συχνά. Όχι τόσο συχνά όσο βρίσκονται εκείνοι μεταξύ τους, αλλά τουλάχιστον 2-3 φορές το μήνα. Δεν έχουν αλλάξει και πολύ, νομίζω. Βέβαια, μπορεί να είναι και η ιδέα μου, γιατί δεν ‘κόψαμε’ ποτέ για μεγάλο χρονικό διάστημα κι έτσι μου φαίνονται ίδιοι. Εκείνοι πάλι, κάθε φορά μου λένε ότι αντί να μεγαλώνω, μικραίνω..
«-Βούλωστο, μωρέ..! 32 είμαι, όχι 45, δεν έχω πρόβλημα με την ηλικία μου.. Άλλωστε, το ότι βιάστηκα να κάνω πράγματα σε χμ.. άγουρη ηλικία (ακόμη κι αν δεν πήγαν όλα καλά/ κάποια πήγαν ανέλπιστα καλά..:), δεν με καθιστά καν πλέον γεροντοκόρη..! Thanx, anyway... Άντε, σε κερνάω, βούρλο.. Μόνο, κόψε τις μαλακίες, please..!»Φάγανε. Δυο- τρεις μπουκιές εγώ. Όπως το τελευταίο διάστημα. Αισθάνομαι μια χαρά. Απλά το αίσθημα κορεσμού έρχεται πια πολύ γρήγορα, ό,τι κι αν φάω. Κι είναι αρκετό για να πιω μετά, χωρίς να μου χαλάσει το στομάχι.
Ήπιαμε. Πολύ. Κι αυτοί κι εγώ. Καθίσαμε μέσα, επειδή ήταν πιο δυνατά η μουσική. Δεν ήθελα ησυχία χθες.. (
Η ησυχία πληγώνει.. Όπως το φεγγάρι..) Κάναμε χαβαλέ.. Γελάσαμε πολύ, όπως πάντα.. Μιλήσαμε.. Είναι καλά παιδιά, όλοι τους, και χαίρομαι που εξακολουθούμε να είμαστε το ίδιο κοντά, όσο παλιά. Τότε που ήμασταν όλοι λίγο πιο ανέμελοι.. Ευτυχώς, μέσα μας παραμένουμε ακόμα.. Όχι στον ίδιο βαθμό, γιατί μεγαλώσαμε πια.. Όχι, δεν θα ξαναγίνουμε ποτέ 18.. Αλλά το.. 25 (
at heart) είναι μια καλή ηλικία.. Ακόμα και για να εξακολουθείς να ελπίζεις.. Στο αδύνατο..
Weirdo, είναι σημαντικό που μετά από όλα αυτά τα χρόνια τους νιώθεις κοντά σου. Και ας μη γελιόμαστε, είναι δύσκολο να κρατήσεις την ανεμελιά ζωντανή κόντρα στο χρόνο και στην πραγματικότητα που θέλει να σε ρουφήξει. Όπως λέει κι ένας στίχος από τα "Φώτα που σβήνουν":..."Νεκροί δεν είναι όσοι πεθάναν, μα όσοι χάθηκαν για μας μακριά".