 Εικόνες διάφανες, από κείνες που είναι πιο εύκολο να συναντήσεις τη μέρα, παραχωρούν χωρίς προειδοποίηση τη θέση τους σε μορφές άλλες, απροσδιόριστες και επικίνδυνες, ελκυστικές, έτοιμες να σου κατασπαράξουν το μυαλό. Δεν αντιστέκεσαι. Σε διαπερνούν σα σφαίρα και το κενό που αφήνουν, μένει εκεί, ανέπαφο, έστω κι αν προσποιείσαι ότι δεν το βλέπεις.. Ξυπνάς και αισθάνεσαι πιο κουρασμένος από πριν, σαν να μην κοιμήθηκες στιγμή. ‘- Ήσουν ποτέ αυτό που νόμιζες;’ αναρωτιέσαι..
Ίσως είναι που πάντα σε γοήτευαν οι αντιφάσεις. Ανέπνεες και ταλαντευόσουν μαζί τους. ‘-Μεγάλωσες, ναι;’.. Το αν ωρίμασες είναι μια άλλη ιστορία, αμφιβάλλω αν κάποιος ξέρει να την αφηγηθεί ακριβώς.. Όπως και να ’χει, ποτέ δεν κατάλαβες τη χρησιμότητα της λέξης. Προτιμάς το ‘βιώνω’.. Ακούγεται πιο ρεαλιστικό, πιο ανθρώπινο. Παίρνεις τα δεδομένα σου και τα κάνεις ό,τι θες. Αν θες.. Τα μετατρέπεις, τα στραπατσάρεις, τα χτίζεις από την αρχή. Δικαίωμά σου..
Κοιτάζω το ρολόι και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θέλω να προλάβω περισσότερα..
|
