 “– Ξέχνα για λίγο ότι είσαι γυναίκα. Ο 'μαχητής' δεν έχει φύλο..” Χαμογέλασα. Ήξερα ότι ο Δάσκαλος είχε πει τη μεγαλύτερη αλήθεια με τον πιο απλό τρόπο. Στο ελάχιστο σε ό,τι αφορά τις πολεμικές τέχνες. Δεν είναι και τόσο δύσκολο τελικά.. Να βρεις τη δύναμη να κοιτάξεις απευθείας στα μάτια το φόβο και να τον μεταμορφώσεις σε δράση και κίνηση. Κι αυτό σου χαρίζει -δικαιωματικά πια- νέα οπτική απέναντι σε όλα. Προοπτική. Σε απελευθερώνει.. Αντιμετωπίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό σαν ‘ίσο’ και τότε καταφέρνεις να τον δεις με πραγματική αγάπη, να τον αποδεχτείς. Κι αυτό στο τέλος μοιάζει μαγικά μεταδοτικό, αφού κάνει και τους άλλους να καταλάβουν εσένα, να σεβαστούν τις επιλογές και τις επιθυμίες σου..
Συχνά μου είναι αδύνατο να (παρ)ακολουθήσω μια γενικευμένη τάση πικρίας και ανταγωνισμού. Ακόμη και ρατσισμού. Απλά δεν την καταλαβαίνω.. Ατελής θυμός. Και καχυποψία. Κι επικρίσεις για συμπεριφορές άλλων ανθρώπων, που ίσως δεν συμβαδίζουν με τις δικές μας ή δεν είναι αυτές που θα επιθυμούσαμε. Η απογοήτευση συχνά προκαλεί ηθελημένη λήθη απέναντι στα σημαντικά πράγματα που συνήθως έχουν μηδενικό κόστος. Σεβαστό, γιατί αποτελεί επίσης επιλογή.. Τα κενά μέσα μας δύσκολα συμπληρώνονται από οτιδήποτε άλλο εκτός από αγάπη. Με αφετηρία τον ίδιο μας τον εαυτό.. Κάθε της έκφανση τότε, παύει να είναι απαιτητική ή να εξαναγκάζει οποιαδήποτε ανταπόδοση. Σε γεμίζει.. Ξέρεις, είναι σαν την αδιαπραγμάτευτη πίστη σου σε κάποιους ανθρώπους. Θα τους υποστήριζες, ακόμη κι αν διέπρατταν έγκλημα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Έστω κι αν εκείνοι δεν έκαναν ποτέ τίποτα για σένα..
__________________________
‘The Last Days Of Winter’/ LEVELLERS
Ετικέτες Unconditional Love |
