Sweet and tender hooligan

There is a place.. A place in Hell reserved for me and my friends.. And if ever I wanted to cry, then I will.. Because I can..
31.1.07
Στην Ν.
Κουράστηκες.. Ούτε η ίδια δεν είχες καταλάβει πόσο. Το έβλεπα στα μάτια σου. Προσπάθησα να σε προειδοποιήσω. Ήθελες, το ξέρω, αλλά δεν μπορούσες να μ’ ακούσεις. Μετανιώνω που δεν σου φώναξα πιο δυνατά. Ακόμη κι οι δυνατοί έχουν το δικαίωμα να λυγίζουν, ξέρεις.. Το ένιωσα αυτό, μου ξέσκισε την καρδιά εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Όταν τα φορτία σου σε ακινητοποίησαν και σε σώριασαν κάτω, έτσι ξαφνικά.. Αλλά έτσι είναι οι ύπουλοι εχθροί. Αγνοείς την ύπαρξή τους, μέχρι που σου την πέφτουν πισώπλατα, όταν δεν το περιμένεις (και είναι το τελευταίο που μπορείς να αντέξεις..) Σ' έστειλαν, φιλενάδα. Αδιάβαστη.. Μόνο για λίγο όμως, ε..; Κατάφερες να τους αιφνιδιάσεις και να ξανασηκωθείς. Μόνη σου, όπως έκανες πάντα. Και στο εξής θα είναι πολλά περισσότερα από μια μάχη αυτά που θα'χεις κερδίσει. Γιατί πιστεύω ότι τώρα κατάλαβες πως δεν γίνεται μόνο να 'δίνουμε'.. Πρέπει και να 'παίρνουμε' καμιά φορά.. Αρκεί να μάθουμε να 'ζητάμε'..
(Άλλωστε, μην νομίζεις, και ο ‘πόλεμος’ δεν είναι παρά ένας ακόμη μύθος. Στο κεφάλι μας..)
____________________________
Στον πιο δυνατό άνθρωπο που ξέρω
(..και σταμάτα να κλαις κάθε φορά που με βλέπεις..
εξαιτίας σου εγώ θα χαμογελάω πιο πολύ.. :)
posted by weirdo @ 7:08 μ.μ.   14 comments

26.1.07
Login..
Ανακάθεσαι και χωρίς δεύτερη σκέψη πατάς το pause..
(..ήδη αρχίζεις να αισθάνεσαι καλύτερα..)
Αν είσαι αρκετά τολμηρός, κάνεις ένα delete στο 'πριν'..
(..προαιρετικά, κανείς δεν θα σε υποχρεώσει..)
Το ‘μετά’ το αφήνεις για την ώρα..
(..δεν ξέρεις καν αν υπάρχει..)

Ξέρεις πόσες στιγμές κρύβει το 'τώρα'..;
posted by weirdo @ 12:36 μ.μ.   20 comments

24.1.07
Life's what you make it..
Στάθηκε σε ένα απόμερο σημείο και περίμενε. Είχε γίνει μούσκεμα από τον ιδρώτα, ήδη από την ώρα που μπήκε στο μετρό. Από φόβο και αγωνία. Ήταν η πρώτη φορά που θα το έκανε και, παρόλο που της είχαν κάνει γερό ψηστήρι για να την πείσουν ότι δεν χρειάζεται προηγούμενη εμπειρία για να τα πάει καλά, ένιωθε ξαφνικά πόσο λάθος ήταν. Όλα. Από την αρχή. Γονάτισε στο πεζούλι κι άναψε τσιγάρο για να χαλαρώσει. Εκείνος είχε καθυστερήσει. Όχι τόσο, ώστε να ανησυχήσει σοβαρά, αλλά τα δέκα λεπτά της φαίνονταν ώρες. Κάποιοι περαστικοί περνούσαν κάπου-κάπου από μπροστά της κι εκείνη έσκυβε βιαστικά το κεφάλι για να αποφύγει να διασταυρωθεί οποιοδήποτε βλέμμα με το δικό της. Χάζευε τα κυκλάκια-καρικατούρες που σχημάτιζε ο καπνός και κάθε τόσο έριχνε αγχωμένες ματιές στο κινητό. Δεν άντεχε την αναμονή, σκέφτηκε να σηκωθεί και να φύγει. Ένα κοφτό χτύπημα στην πλάτη ήταν αρκετό για να την επαναφέρει πίσω στην πραγματικότητα. Στο απροσδιόριστο παρόν, που μέσα της μάλλον ήξερε καλά ότι δεν έπρεπε ποτέ να έχει φτάσει. Όχι έτσι. ‘Σόρρυ, ρε, σ’ έστησα..;’ ‘Δεν πειράζει.. Αρκεί που ήρθες..’ Εκείνη έβαλε το χέρι στην τσάντα. Εκείνος στην τσέπη. Η συναλλαγή έπρεπε να γίνει γρήγορα και χωρίς πολλά-πολλά. Μετά θα χωρίζονταν αμέσως και θα τραβούσε ο καθένας το δρόμο του, σαν να μην συνέβη τίποτα. Τη στιγμή της ανταλλαγής με ό,τι πιο πολύτιμο είχε ανάγκη ο ένας απ'τον άλλο, αιφνιδιάζονται. Ασφάλεια. ‘Τι έχουμε εδώ, ρε κολλεγιόπαιδα..; Για πάμε μια βόλτα…’ Αμέσως επόμενη, η κίνηση-τιμωρία, τόσο ειρωνικά προβλέψιμη, τόσο απίστευτα ταπεινωτική. Τα χέρια πίσω, χειροπέδες. Μέρα μεσημέρι, στο κέντρο της πόλης. Μακριά από τις σκιές, ενώπιον ανθρώπων, τυφλωμένοι από το φως. Ποτέ πριν δεν είχε αισθανθεί μεγαλύτερη ντροπή. Ποτέ δεν είχε νιώσει τόσο ανόητη.. Όχι γιατί 'οι άλλοι' την κοιτούσαν με απέχθεια ή -ακόμη χειρότερα- με λύπηση, αλλά γιατί τόσο απρόσμενα τη χτύπησε η κεραμίδα που θα την ξυπνούσε από τον εδώ και καιρό λήθαργο που της απαγόρευε να αισθάνεται οτιδήποτε όμορφο για τον εαυτό της. Που της υπαγόρευε να τον μισεί..
'Μην ανησυχείς..' της είπε ο ένας από τους 'συνοδούς, '..Θα φέρω την τσάντα πίσω, στα χέρια σου..', '..Για να μην φαίνονται οι χειροπέδες.........'
Στην Ε.
..που πρόλαβε να ξυπνήσει από έναν κακό εφιάλτη, πριν πέσει σε χειμερία νάρκη..
_________________________________

('Life's what you make it'/TALK-TALK)


posted by weirdo @ 12:52 π.μ.   14 comments

19.1.07
Vertical horizon..
'- Πόσους κύκλους μπορείς να κάνεις..;' Δεν ήξερα.. Ήθελα όμως να μάθω. Να δω τις αντοχές μου. Μέχρι να ζαλιστώ και να μην με νοιάζει πια. Έφυγα σαν τον κλέφτη.. Να προλάβω την εκπνοή αυτού του δακρυσμένου μαύρου που με κάνει τόσο απόλυτα αδύναμη να αντισταθώ.. Σε αυτό ή σε οτιδήποτε.. Να περπατάω και η υγρασία στο κόκκαλο να με κάνει σχεδόν τόσο χαρούμενη, όσο και οι κραυγαλέες φωνές που έχουν κάνει πια μόνιμη κατάληψη στα αυτιά μου, ακόμη κι όταν δεν φοράω ακουστικά.. Χαμογελάω.. Κατάφερα να κρυφτώ πριν ξημερώσει.. Και τώρα κοιτάζω έξω απ'το παράθυρο το φως και δεν έχω κανένα λόγο να φοβάμαι..
posted by weirdo @ 8:19 π.μ.   18 comments

16.1.07
Swamped..
Τα πόδια σου σέρνονται.. Η καρδιά σου έχει αρρυθμίες, αλλά δεν σταματάς.. Το μυαλό σου φταίει.. Πάλι. Τα χημικά του είναι υπερτροφικά, γι’ αυτό και εξαναγκάζεσαι να κάνεις μερικά βήματα ακόμη.. Άλλα μπροστά, άλλα πίσω.. Μπερδεύεσαι, παραπατάς.. Δεν είχες ποτέ καλό προσανατολισμό όμως, έτσι κι αλλιώς.. Ας είναι.. Σκέψου ότι μπορεί να σκοντάφτεις και ηθελημένα. Για να σε τραβήξουν απ’ τα μαλλιά, σαν τον πνιγμένο, και να σε σηκώσουν.. Αλήθεια, θυμάσαι εκείνο το ρυθμό..; ‘Αργά.. Αργά.. Γρήγορα-γρήγορα-Αργά..’ Για πάμε πάλι..
_____________________
('Swamped'/LACUNA COIL)
posted by weirdo @ 11:31 π.μ.   13 comments

11.1.07
2 minutes to midnight..
… Δεν γύρισε το κεφάλι ούτε για μια στιγμή.. Είχε απόλυτη συναίσθηση του τι είχε κάνει, κι ας είχε ξενερώσει.. Δεν θα το μετάνιωνε, θα μπορούσε ακόμη και να προσκαλέσει τον εαυτό του σε μια νηφάλια μονομαχία, προκειμένου να τον εκφοβίσει.. Να τον αποτρέψει.. Διαφορετικά, θα ήταν σαν να απαξίωνε τα ίδια του τα θραύσματα. Αυτά που έσκαγαν μπροστά του χιλιάδες μικρά κομματάκια, κάθε φορά που ήταν εν βρασμώ. Κάθε φορά που λύγιζε και χανόταν.. Ήθελε, την επόμενη φορά που θα είχε τα κότσια να ανοίξει τα βλέφαρα, ο εφιάλτης να μην είναι πια εκεί. Σαν να μην του είχε δώσει τίποτα και ποτέ πνοή.. Γι’ αυτό τα έκανε όλα. Οι αλχημείες του ήταν καλά μελετημένες.. Τίποτα δεν έμεινε όρθιο, τίποτα δεν θα ήταν ξανά όπως πριν.. Ευτυχώς.. Μπορούσε ακόμα να αφουγκραστεί κάποιες λιγοστές βαριές ανάσες κάτω από τα συντρίμμια, όμως μέσα του ήξερε πως δεν θα περνούσε πολλή ώρα μέχρι να σωπάσουν κι αυτές.. Οριστικά..
'Kill for gain or shoot to maim
But we don't need a reason..'
_________________________
('2 minutes to midnight'/ IRON MAIDEN
movie photo: 'STAY')
posted by weirdo @ 12:46 μ.μ.   19 comments

5.1.07
Transparent
Ο κανονας ειναι απλος.
Το θηλυκο ειναι παντα κοκκινο, το αρσενικο μπλε.
Για ο,τι συνεβη, ευθυνεται η φυση.

Περπατησε αναμεσα στη γιορτη. Για πρωτη φορα στη ζωη του αναμεσα σε πληθος, χωρις να ντρεπεται.




Περπάτησε ανάμεσα στη γιορτή. Είχε σκαρφιστεί κάθε πειστική δικαιολογία για να το αποφύγει. Δεν είχε καμία διάθεση να πάει, δεν ήθελε.. Τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη. Έτσι ξαφνικα. Για πρώτη φορά εδώ και καιρό. Και τίποτα μέσα της δεν μπορούσε να εξηγήσει το ‘γιατί’..

Συνηθως οταν βρισκοταν αναμεσα σε κοσμο, οχυρωνοταν, επιανε μια θεση απο την πρωτη στιγμη και αισθανοταν ασφαλης μονο εκει.


Συνήθως, όταν βρισκόταν ανάμεσα σε κόσμο, αισθανόταν μια απροσδιόριστη αδιαθεσία. Ίδρωνε, το στομάχι της δενόταν κόμπο, ένιωθε έτοιμη να καταρρεύσει. Στεκόταν σε μια γωνιά, τουλάχιστον ορατή, ώστε να γίνει τυπικά αισθητή η παρουσία της και μετά να μπορέσει να το σκάσει. Να σωθεί..


Τωρα ομως ηταν διαφορετικα. Κατι εψαχνε.


Τώρα όμως ήταν διαφορετικά. Λες κι εκεί υπήρχε κάτι που δεν είχε. Και που ήθελε απεγνωσμένα..


'Η μαλλον κατι ακολουθουσε. Κατι που δεν μπορουσε να διακρινει προς το παρον.


Θα το αναζητούσε. Αυτό που δεν μπορούσε να καταλάβει..

Ενιωθε ευφορια κι ας μην ειχε πιει κατι.

Ένιωθε μια ανεξήγητη ευφορία. Παράξενο. Τα χείλη της δεν είχαν αγγίξει ακόμη ούτε γουλιά..

Ηταν σαν ενα παιχνιδι.

Είχε την αίσθηση ότι ήταν παίκτρια σε ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες. Ή η βασική ηρωίδα ενός ανείπωτου παραμυθιού..

Ενιωθε την παρουσια της χωρις ομως να μπορει να προσδιορισει τη θεση της.


Ένιωθε την παρουσία του. Κι ας μην μπορούσε να προσδιορίσει τη θέση του. Ας μην τον ήξερε καν..


Εβρισκε μονο τα σημαδια της επειτα απο αρκετο χρονο.


Ναρκωμένη από μια εθιστική ουσία στο μυαλό της. Έτσι ένιωθε. Περπατούσε και κάθε της βήμα έμοιαζε να πατά πάνω στα δικά του χνάρια. Λες και κάθε φορά τον έχανε μόνο για μια στιγμή..


Ακολουθουσε παντα μετα απο λιγα δευτερολεπτα.

Ακολουθούσε σαν υπνωτισμένη αυτό που το μυαλό της αδυνατούσε να συλλάβει. Δεν θα τα παρατούσε. Όχι μέχρι να το βρει..

Ετσι, ενιωθε το αγγιγμα της στην κουρτινα, το περπατημα της στις σκαλες, το αναιτιο ριγος που προκαλουσε στους υπολοιπους καλεσμενους.

Λες και όλες της οι αισθήσεις του είχαν ήδη παραδοθεί. Χωρίς όρους. Η καρδιά της πήγαινε να σπάσει. Ανέβηκε τις σκάλες και άρχισε να περιπλανιέται στο διάδρομο. Ήξερε ότι ήταν κάπου εκεί, κοντά της. Άνοιξε φοβισμένα τις πόρτες μία-μία. Μπήκε σε κάθε δωμάτιο. Δεν άγγιξε τίποτα, όμως όλα της φαίνονταν τόσο οικεία. Λες κι εκείνος είχε στοιχειώσει κάθε γωνιά του σπιτιού. Τον ένιωθε. Το άγγιγμά του στο σώμα της. Την ανάσα του στο πρόσωπό της. Το φιλί του στα χείλη της..

Τίποτα δεν έμοιαζε να βγάζει νόημα. Όχι με τη λογική. Ένιωθε να τρελαίνεται. Δεν μπορούσε να τον δει. Δεν μπορούσε να τον βρει.. Η ώρα είχε περάσει. Οι καλεσμένοι είχαν ήδη αρχίσει να φεύγουν. Ετοιμάστηκε κι εκείνη. Λίγα λεπτά ακόμη. Έμεινε τελευταία.. Προχώρησε προς την πόρτα. Ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάμματα. Ανυπομονούσε να βγει έξω, να μείνει μόνη. Ήθελε να ουρλιάξει. Αισθάνθηκε το ίδιο άγγιγμα στο χέρι. Μηχανικά έστρεψε το κεφάλι χαμηλά. Απλά για να μπορέσει να γελάσει με τον εαυτό της. Με τις παραισθήσεις της..

Κι όμως. Τα δάχτυλα πάνω στα δικά της ήταν διάφανα. Γύρισε με τρομαγμένο πόθο, γι’αυτό που δεν μπορούσε να πιστέψει. Γι’αυτό που ήταν αδύνατο να υπάρχει. Ήταν αυτός. Το άλλο της μισό…

________________________
(colour mate: Under Control)

posted by weirdo @ 11:58 π.μ.   26 comments

2.1.07
Knock me out..
- Έλα μαζί μου..
- Πού πάμε..;
- (…………)
- Δεν θα μου πεις..;
- Όχι.. Θα σου κλείσω τα μάτια μόνο.. Μην φοβηθείς..
- Δεν φοβάμαι... Απλά είμαι περίεργη..
- Δώσε μου το χέρι σου..
- (………..)
- Θα σε ταξιδέψω τώρα.. Πολύ μακριά..
- Μ’ αρέσουν τα ταξίδια… Πόσο μακριά..;
- … όσο θέλεις εσύ…
- Για πόσο καιρό..;
- …εσύ θα το αποφασίσεις..
- Δεν θα ανοίξω καθόλου τα μάτια..;
- Όχι.. Και σε λίγο θα σου δέσω και τα χέρια..
- Θα με αιχμαλωτίσεις..;
- Θα σε ελευθερώσω.. Απαγορεύονται οι αισθήσεις σ’ αυτό το ταξίδι.. Δεν θα δεις τίποτα.. Δεν θα αγγίξεις τίποτα.. Θα νιώθεις μόνο..
- .. κι αν χαθώ στη διαδρομή..;
- Τότε θα'χεις ανακαλύψει τον προορισμό σου.. Και δεν θα χρειαστεί να ξαναγυρίσεις πίσω.. Ποτέ..




posted by weirdo @ 1:42 μ.μ.   27 comments

© 2006 Sweet and tender hooligan | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.
Learn how to Make Money Online at GeckoandFly
First Aid and Health Information at Medical Health

 
 

Web This Blog
About Me


Name: weirdo
Home: Here n' There, Greece
About Me: ..So, I broke into the palace, with a sponge and a rusty spanner. She said : "Eh.., I know you, and you cannot sing." I said : "That's nothing - You should hear me play piano..:)" The Queen is Dead - The Smiths
See my complete profile

Weirdo on the Casbah κάθε Τετάρτη βράδυ, 20.00-22.00
Addictions
Previous Post
Archives
Links
Affiliates

make money online blogger templates